Pozytywnie

 Życie na Wichrowym zamarło we wtorkowe południe po raz pierwszy. Cały dzień, jak młody bóg, śmigałam góra-dół, planowałam klasówki, dzień jak co dzień. Ale ledwo doczłapałam do domu. Co jest? Nagle, jak grom z jasnego nieba, na termometrze pojawiło się równe 39. Zadzwoniłam do przychodni.

Jesteś czwarta w kolejce, jesteś czwarta.... No ok, czekam..

Jesteś trzecia w kolejce, jesteś.... Czekam...

Jesteś druga w kolejce, jesteś druga.... Czekam....

Jesteś pierwsza w kolejce.. wow! To się uda! 

Jesteś pierwsza w kolejce, jesteś pierwsza... Czekam, czekam, czekam. 

Przepraszamy, ze względu na długi czas oczekiwania połączenie nie może być zrealizowane. Spróbuj zadzwonić za chwilę.

Nosz....

Dzwonię.

Jesteś czwarta w kolejce....

Jesteś trzecia w kolejce...

Jesteś druga w kolejce....

Jesteś pierwsza w kolejce.... No jak mnie rozłączy to mnie rozsadzi....

Przychodnia słucham?

Nie pamiętam co bredziłam do tej słuchawki. Pamiętam, że pani twierdziła że już mnie nikt nie przyjmie (godz. 14.15). Ale 5 minut później zadzwoniła lekarka. Dostałam skierowanie na test. Na drugi dzień, na 15.30. Super. Telefon do szkoły. Tam już też o tej porze mało kto pracuje, ale miałam szczęście. Godzinę później SMS, że po drugiej stronie ulicy też robią wymazy i nie muszę czekać do środy. Zwlokłam się z łóżka i poszłam. Rano o 7 SMS że jest wynik. Wichrowe wstrzymało oddech po raz drugi. Pozytywny... 

I się zaczęło. Wysadziłam na zdalne pół szkoły. Dzwonił sanepid, centrum zarządzania kryzysowego, mops i tylko jeszcze policja mnie nie chciała w oknie. 

Ale to dopiero początek. Młoda chwilę później napisała, że coś niezbyt się czuje. Od razu aut ze szkoły i jedź do lekarza. Ona, cwaniara, po drodze na autobus zadzwoniła do przychodni po telewizytę. O tym, że mam wynik pozytywny dowiedziała się po przyjeździe. Też dostała skierowanie. Rano wynik. Pozytywny...

Rajski od razu dostał dreszczy. Zadzwonił do swojego lekarza. Dostał skierowanie. Rano wynik. Negatywny. Ufff, jeden mobilny.

Jesteśmy zaszczepieni. Młoda od początku ma tylko katar. Ja, pierwsze dwa dni, płakałam z bólu. Przewrócenie się z boku na bok było nie lada wysiłkiem. W sobotę spadła temperatura. Wstałam z łóżka. Robię sobie wycieczki po pokojach, żeby choć trochę się ruszać. Sapię i dyszę. Wciąż chce mi się pić. Schudłam 1,5 kilo. Nie mam ochoty na kawę, choć smak i węch w jak najlepszym porządku. Dochodzę do siebie. Ale nie wiem, czy w poniedziałek będę już zwarta i gotowa. Może w kolejny.