w greckich rytmach, sentymentalnie, o marchewce i nie tylko

Niniejszym ogłaszam koniec diety marchewkowo – rybnej. Nie, żeby nic innego nie było do jedzenia, bo jak zawsze można było wybrzydzać do woli, ale że w wybrzydzaniu to ja akurat jestem mistrzynią świata i jem tylko to co lubię, to wybór miałam niewielki. Choć generalnie lubię jeść i nawet czasem spróbuję coś nowego. Ale jak mi nie zasmakuje po pierwszym kawałku – dalej nie zjem i więcej się nie tknę. A że dużo oferowanych do jedzenia pozycji należało do tej właśnie ostatniej kategorii, więc ja – stworzenie mięsożerne w każdym centymetrze sześciennym swej postaci, przerzuciłam się na ryby, zagryzając je marchewką. Istniało wielkie prawdopodobieństwo, że po tygodniu chrupania marchewek zacznę kicać po jadalni i urosną mi królicze uszy, ale na szczęście przetrzymałam cały turnus i żadnych niepokojących zmian u mnie nie zauważono. Chyba, że wszystko jeszcze przede mną.

A tak na poważnie – jedzenie jak zawsze było świetne i tym razem udało mi się nie schudnąć:) Choć nie do końca. Bo wreszcie mi schudły nogi:) I nie wiem czy to efekt śródziemnomorskiej diety i wdrapywania się kilka razy dziennie pod górę, do hotelu, czy też może nareszcie zaczęły działać kremy antycelulitisowe wcierane od przypadku do przypadku od kilku już dobrych miesięcy:)

No i zatęskniłam za polską wędliną, bo tamtejszej po dobroci bym się nie tknęła.

Dowiedziałam się też, że mój przecudnej urody, eldżi kuki, jest wodoodporny. Tzn. odpłynął wraz z morską falą, która zmyła mnie z ręcznika i o dziwo – nie przestał działać:) W każdej szparze i szczelinie ma do teraz mnóstwo piasku, ale póki się nie obraża – jest dobrze.

Jak napisała Szymborska „Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy”. Ten pobyt na Korfu był zupełnie inny od tego w maju, rok temu, czy jeszcze wcześniej. I prawidłowo. I tak być powinno. Złapałam się nawet na tym, że robiąc zdjęcia, żadne się nie powtarza. Nawet, gdy po raz kolejny fotografuję to samo miejsce – za każdym razem jest ono inne.

Jedno się tylko nie zmienia. Wspomnienia. Choć one też za każdym razem są inne. Wspomnienia podparte kolejnymi ilościami hurtowymi zdjęć i kolejnymi dźwiękami muzyki, które słyszane codziennie, pozwoliły się zasłuchać do nieprzytomności.

Robię się sentymentalna?:)

p.s. i muzyczna pocztówka z wakacji...