kinomaniak

Kino. Oboje z Rajskim je wprost uwielbiamy. A od kiedy w naszym grajdołkowym kinie dali belfrom z miejscowych szkół zniżki – jesteśmy w kinie częściej niż, jeszcze kilka lat temu, mogłoby się nam przyśnić. Do tego belfer może wziąć na bilet zniżkowy osobę towarzyszącą. I zaczęło się nam opłacać. Bo za dwa bilety zapłacimy tyle ile za jeden w kinie w Metropolii. No to korzystamy. Od kilku lat wszystkie Marvele, Star Warsy, filmy sf, kryminały, bajki dla dzieci oraz polskie filmy, a polskie komedie romantyczne zwłaszcza, oglądamy właśnie w kinie. I co tylko wydaje się nam ciekawe, a dysponujemy czasem i gotówką oczywiście.

Oczywiście byliśmy na ostatnim polskim hicie sezonu (pozwolę sobie nie używać tytułów, by nie robić nikomu darmowej reklamy, a z kontekstu i tak pewnie będzie wiadomo o jaki film chodzi). I pozwolę sobie nie dodawać żadnych zbędnych komentarzy, bo ani mnie nie poruszył, ani mną nie wstrząsnął. Za to niezwykle poruszona wyszłam z kina po projekcji filmu opowiadającego o zmaganiach dzieciaków lat 70/80-tych ze światem dorosłych. Jakbym się przeniosła do własnego dzieciństwa, znów wskoczyła w niebieski mundurek i goniła po szkolnym boisku wykrzykując chórem z koleżankami „Skarżypyta bez kopyta…”. Poza tym śmiesznie się ogląda sex bombę polskiego kina w szkolnym mundurku ;) Choć końcówka filmu wbiła mnie w fotel. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich rodziców i nauczycieli. Już część moich koleżanek z pracy obejrzała. I przyznały mi rację. Trzeba zobaczyć.

Wspominałam już, że uwielbiamy polskie komedie romantyczne. Nie odpuszczamy żadnej nowości – pod warunkiem, że zapowiedzi są na tyle zachęcające, by jednak pomaszerować na drugi koniec Grajdołka. Poszliśmy z Młodą. Nie chciała. No bo przecież obciach – tak, tak, to już ten wiek… Ale wyszła z kina tak samo zapłakana, jak my z Rajskim. Piękny – to za mało powiedziany. Naprawdę dawno nie widziałam tak udanego filmu o miłości. Trudnej, ale nie niemożliwej. A do dziś w uszach brzmi mi piosenka „Każdego dnia dziękuję Bogu za to, że Cię mam…”. Bo wiem, że na takiego męża, jak Rajski – warto było czekać.

Dzisiaj zaś udało nam się w końcu pójść na film o trudnej historii Kaszubów. W końcu, bo trzeba było się pofatygować do Metropolii. Od dawna już nie ma go w repertuarach. To był chyba jeden z ostatnich seansów. Zaskoczyło mnie równie pełne kino, jak w przypadku sutannowego hitu. I po raz kolejny muszę powtórzyć – warto! Świetnie osadzony w realiach historycznych (wiem co mówię, a Rajski wciąż dopytywał o kontekst), niesamowita gra aktorska i sama historia również interesująca. Już kilka lat temu pojawił się film o Kaszubach. Ale bardzo trudny w odbiorze, bardzo brutalny. Nawet zabroniłam Rajskiemu go kupić, gdy ukazał się na dvd. Jakoś nawet nie chcę go drugi raz obejrzeć. Ale ten dzisiejszy był rewelacyjny. I tylko dziwny smutek mnie ogarnął, że o Kaszubach i ich trudnej historii potrafią nakręcić piękny i mądry film, a o trudnej historii Ślązaków nie… Może kiedyś się doczekam.