e-szkoła

I jak jest? Fajnie. Bo jakoś inne słowo mi nie przychodzi na myśl, pomijając te powszechnie uznane za wulgarne. Codziennie spędzam po kilkanaście godzin przyklejona do laptopa i telefonu.. Czasem się czuję nie jak nauczyciel muzyki i historii, ale helpdesk e-dziennika. Wciąż coś się nie chce wysłać, ściągnąć – a jak się ściągnie to uczniowie piszą, że nie chce się otworzyć… I póki co – to jest w ostatnim czasie istota e-nauczania: znowu coś nie działa i czemu… Korespondencja dzieje się równocześnie na e-dzienniku, mailu, komunikatorze i jeszcze w międzyczasie dzwoni któryś z kolegów i koleżanek, bo nie ogarniają… Ja też już nie ogarniam. Palce mnie bolą od stukania w klawisze. Ale plus jest taki, że pisanie idzie mi coraz lepiej i szybciej. Dzisiejszy wieczór pewnie poświęcę na uporządkowanie wszystkich wiadomości z zadaniami domowymi, kartami pracy i co tylko mi tam przesłano na wszelkie możliwe sposoby. Staram się nie szaleć, przecież i tak do tej pory nie mieli po każdej lekcji zadań domowych. Podsyłam karty pracy, żeby sobie usystematyzowali wiadomości. Niektóre muszą, inne – mogą odesłać. Wysyłam linki do filmików – nie mam wpływu na to, czy je obejrzą. Na lekcji i tak byśmy je oglądali. Tylko zamiast słuchać mojego ględzenia, muszą niestety przeczytać podręcznik i to, co podsyłam linkami do materiałów dodatkowych. Lekcji online na żywo nie prowadzę. I nie dlatego, że nie mam sprzętu. To dzieci go nie mają. A ja co najwyżej nie mam do tego warunków. Młoda część lekcji ma na żywo i wtedy siedzi zamknięta w pokoju. Bo w tym samym czasie ja, zainstalowana na stoliku i kanapie, mam swoje lekcje i uskuteczniam telekonferencje z połową świata, a Rajski – okupując moje biurko, zdalnie naprawia problemy sieciowe drugiej połowy świata prowadząc telekonferencje z partnerami firmy i współpracownikami, którzy też czasem nie ogarniają internetowej rzeczywistości. I gdy telekonferencje nam się nakładają, któreś z nas musi wychodzić do kuchni, żeby się nawzajem nie zagłuszać.

Jeszcze dajemy radę. Po zakupy wychodzimy raz w tygodniu i to wcześnie rano, zanim pojawią się tłumy. Gdy pogoda na to powala – dotleniam się na balkonie. Do gardeł sobie jeszcze nie skaczemy, nie kłócimy się, spięcia są – owszem, ale przecież co jakiś czas pojawiały się i bez tej przymusowej izolacji.

Damy radę. Wszyscy.

A po ponad roku zakwitł mi miniaturowy storczyk: