ulewa mi się

Ile razy się zabierałam za napisanie czegokolwiek, to tylko mój cierpliwy laptop wie. I to nawet nie dlatego, że pustka w głowie, bo zanim zasnę to ze trzy posty mi się urodzą w myślach. Co prawda, musiałabym wyskoczyć z łóżka i zaraz zapisać te skołatane, niesforne myśli, a na to jestem już zbyt leniwa... A jak już siądę i zacznę pisać, to zaraz absorbuje mnie coś innego i kończy się, jak się kończy.

Nawet się cieszę, że te e-lekcje powoli dobiegają końca. Jeżeli tak to ma wyglądać też od września, to jakoś marnie to widzę. Zazdroszczę tym wszystkim, którzy mogą się połączyć z uczniami, poprowadzić normalne lekcje, usłyszeć ich, porozmawiać z nimi... Nie w mojej szkole. Szkolne tablety dostali ci, co się nie logowali bo nie mieli na czym. I co? Nie logują się dalej. A ci, którzy mogliby z nich skorzystać, nadal się męczą na starych telefonach, bo albo nie są z rodzin 3+, albo skoro mają neta i co najmniej telefon, to się też nie łapią... Jestem tak rozżalona i zdegustowana tym niby uczeniem, że mam dość. Zaczyna się ze mnie wylewać. A smutny pan minister (rany, ale mamy szczęście do tych z Szucha...) odtrąbia na prawo i lewo, jak to wszyscy są świetnie przygotowani do nauki zdalnej i jak to się wszystko świetnie sprawdza. Guzik. Działa tylko to, co potrafimy ogarnąć, biorąc pod uwagę ograniczenia własne i uczniów. Wszystkich, których uczymy, bo część naprawdę ledwo przędzie.... A to, że część to patentowe lenie i odbierają wiadomości i zadania o dowolnej porze dnia i nocy (o tak, i nocy..) to już inna kwestia. Tacy są zawsze. 

Miałam też tę wątpliwą przyjemność potuptania na konsultacje, całe dwa razy. Wyglądałam jak laborant NASA, uzbrojona w fartuch, maseczkę i rękawiczki. Przy czym ten pierwszy dostałam na wejściu do szkoły, czym wzbudziłam niemałą zazdrość koleżanek z okolicznych szkół i tych z drugiego końca Polski, bo oczywiście nie mogłam się powstrzymać przed sweet focią ku potomności. Gdzieś w tyle głowy telepało mi się pytanie: co ja tu robię? Ale skoro rodzice chcieli - pani przyszła. Właśnie. Rodzice chcieli. Bo dzieci już niekoniecznie. Jeden umówiony nie przyszedł wcale, jeden przyszedł ale nie wiedział po co i jedna tylko dusza przyszła, aby zdać grę na flecie, bo przesyłanie pliku z nagraniem było ponad jej możliwości techniczne. Tyle dobrze, że przyszła. Tydzień później przyszedł ten wcześniej nieobecny, zagrał co miał zagrać (bo do telefonu grać nie będzie ani do kamery...) i mam nadzieję, że to była moja ostatnia wizyta w szkole przed klasyfikacją. Tak, tak. Wszyscy klasyfikują się zdalnie, a nam zapowiedziano normalną konferencję. I tego jakoś zrozumieć nie potrafię, i czara mojej goryczy chyba wyleje się na niej obfitym strumieniem.