dibbi dibbi dibbi dum

Czwartek rano, akademia. Na szczęście chorąży spóźnił się „tylko” 10 min na próbę, co jak na niego jest niesamowitą poprawą. Tylko czemu od rana chodziłam taka zdenerwowana? Skoro to nie akademia miała być obiektem mojego dziwnego przeczucia?… A jak nie ona, to pozostał wieczorny wyjazd do teatru. Ale co złego ma się niby stać?

Autokar przyjechał punktualnie. Uff… Czyli co? Bilety? Eeee… Dwa razy potwierdzałam rezerwację. Bo nawet oddzwonili do mnie, bo coś im się tam nie zapisało w systemie. Mogą być jeszcze korki na drodze, bo to taka godzina powrotów z pracy. Innych ewentualności nie brałam pod uwagę.

Do teatru przyjechaliśmy godzinę przed przedstawieniem. Drogi puste, jakby specjalnie dla nas wszystkie samochody zatrzymano na okolicznych parkingach. „I po co tak wcześnie? Mogliśmy wyjechać dopiero o tej porze”…. „A jakby były korki, albo policja nam zamachała na drodze, że chce skontrolować? Przecież dopiero co wypadek był”. Machnęłam ręką na dyskutujących i podreptałam do kasy. A żołądek wiązał się na kolejny węzełek. No co jest?...

I wtedy się zaczęło. Najpierw miły pan w kasie nie umiał znaleźć rezerwacji. Po około 15 min poszukiwań i wpisywania różnych danych, znalazł. Oczywiście literówka w nazwisku. A ja się pytam, czy moje nazwisko jest aż tak skomplikowane, że trudno je zapisać bez błędu?? Ale to był dopiero początek. Bo jak się nie zapisało, tak się nie zapisało i… anulowano moją rezerwację! Nosz matko i córko! Nie wiem jaką minę miałam, ale aż głowę wsadziłam do tego okienka. Pomieszczenie już było pełne ludzi, bo całe wycieczki nauczycielskie przyjechały i szefowie wypraw ustawiali się do kolejki po odbiór biletów. A ja zakorkowałam jedną z dwóch kas. W dodatku na amen, bo zatkałam otwór kasowego okienka własną głową. Pan zbladł. Zrobiło się nieco nerwowo. Przyszedł kierownik. Odnaleźli zmianę liczby rezerwowanych miejsc i nie mogli zrozumieć, dlaczego nikt tego nie zaakceptował. Czyli mówiąc po ludzku, pracownik miał kilknąć „potwierdź”, a jakimś cudem tego nie zrobił i w efekcie bilety te sprzedano innej grupie… Nic tylko się rozpłakać. No bo dzieciaki wbite w stroje wyjściowe, nauczyciele w najlepszych wieczorowych kreacjach, a tu taki numer!

Stanęło na tym, że sprzedano nam bilety na boczne balkony, bo tylko tam jeszcze były (na szczęście!) wolne miejsca (a miał być środkowy balkon…), oczywiście obniżono cenę o połowę i przepraszano milion razy. Ale co się nadenerwowałam to moje. Przed samym przedstawieniem pan kierownik znalazł mnie jeszcze i udało się przesadzić część osób na główną salę, gdzie były wolne miejsca.

Koleżanka polonistka, moja towarzyszka balkonowego zesłania, zaglądała orkiestrze do partytury, bo siedziała obok kabiny orkiestry, a kolega fizyk z małżonką wylądowali w pierwszym rzędzie, co podczas przedstawienia okazało się nieco zgubne w skutkach. Inna koleżanka polonistka, również znalazła się w VIP-owskim pierwszym rzędzie, ale na szczęście nie spotkały ją z tego tytułu żadne niespodzianki. Część dzieciaków siedziała w samym środku sali i miała w efekcie najlepszy widok na scenę.

Ale gdy zabrzmiały pierwsze dźwięki skrzypiec i na scenie pojawił się Tewje Mleczarz, wszystko stało się nieważne. Może trochę trzeba się było nagimnastykować, żeby zobaczyć co się dzieje w niedostępnym dla nas zakątku sceny, ale i to też już było nieważne. Sala co chwila wybuchała gromkim śmiechem i nietrudno było mi wyłowić z tego tłumu charakterystycznego śmiechu mojej Maryśki. Zamarłam nieco, gdy po tańcu z butelkami, woda z tychże została wylana na siedzących w pierwszym rzędzie (nic przez przypadek, wszystko zamierzone). Kolega fizyk jedynie ze stoickim spokojem przetarł okulary, gorzej jednak jego małżonka… Jeszcze na przerwie miała mokre ślady na garsonce:) Ale oboje byli uśmiechnięci. A dzieciaki zadowolone.

„Skrzypek na dachu” okazał się być więc najlepszym pomysłem na spędzenie wieczoru w Dniu Nauczyciela. I to nic, że wczoraj w szkole wszyscy uczestnicy wieczornej wyprawy do teatru wyglądali, jakby całą noc balowali na ślubie Cajtl i krawca Motyla:) I że kilkugodzinne siedzenie w pozycji „w-lewo-skręt” sprawiło, że miałam ograniczone ruchy niemal do wieczora. Bawiłam się świetnie. A radość z mile spędzonego wieczoru jedynie na chwilę zaćmił fakt, że o moim święcie, tak naprawdę, pamiętała tylko jedna osoba… Cóż – pamięć uczniów, zwłaszcza tych byłych, jak łaska pańska, na pstrym koniu jeździ. I trzeba nad tym chyba przejść do porządku dziennego i na nic więcej już nie liczyć.

A przedstawienie było cudowne!:)