piątek, 29 października 2010

oznaki życia


Przepraszam… To nie tak, że się na kogoś obraziłam, że olałam, że zapomniałam. Po prostu każdego dnia wieczorem, gdy wchodzę do domu, padam na twarz. I jedyne o czym marzę, to własne łóżko i chęć wyspania się. A tu tyle rzeczy do zrobienia. Mimo to  przebiegam wszystkie znajome strony. I czasem coś bazgrnę. Tylko czasem... Ale czytam. Życie w takim tempie mnie dobija. Gdy pytano mnie jak przeżyłam powrót po urlopie, zawsze odpowiadałam, że nie było źle, że nie bolało, że myślałam iż będzie gorzej. Ale dziś już tak nie odpowiem. Dopiero teraz zaczynam się w tym wszystkim gubić. Przestaję ogarniać umysłem sprawy, o których powinnam pamiętać, które powinnam wiedzieć i milion-pięćset-sto-dziewięćset procedur, które powinnam bezwzględnie stosować. Dziś w ferworze walki ze szkolną rzeczywistością zapomniałam gdzie mam dyżur. Najnormalniej po ludzku zapomniałam, bo gdzieś w biegu między wymianą dziennika, klucza i łykiem mrożonej już kawy, kapownik został na stole w pokoju nauczycielskim i w momencie byłam jak małe, bezradne dziecko. Ktoś spyta, czy tak trudno zapamiętać własny plan lekcji i plan dyżurów? Nie, nie jest trudno, ale zdarza się zapomnieć. Tylko, że nam nie wolno zapominać. Bo dzieci. Bo bezpieczeństwo… Jak automat mam się teleportować w ciągu sekundy z trzeciego piętra na parter na dyżur, a po dyżurze z powrotem, równo z dzwonkiem najlepiej, już stać pod drzwiami klasy na trzecim znów piętrze, ale po przeciwnej stronie szkoły. A przecież  tyle innych rzeczy trzeba jeszcze gdzieś w biegu załatwić. Tylko jak mam skonsultować sprawy wychowawcze z pedagogiem, skoro „durś i cięgiem” stoję na dyżurach, na moich nielicznych wolnych przerwach są tam hordy dzieci, na okienku mam zastępstwo, albo to pedagog jest zajęta, a przed 15, czyli po moich lekcjach już nic nie załatwię, bo pani zaraz wychodzi i właściwie już przebiera w miejscu nogami, bo czas leci a ja tu tyle problemów przytargałam i do 15 się nie wyrobimy… A co zrobić, gdy sama ledwo zwlekam się z łóżka, idę na drugi koniec Grajdołka do ucznia z indywidualnym nauczaniem, a ten gówniarz nawet nie wystawi nosa spod kołdry? I stoi nad nim ojciec i starszy brat ściągnięty z odsieczą, a on nic. Wszystko i wszystkich ma gdzieś.

Itd. Itp.

Odzwyczaiłam się. Zwolniłam tempo, ciągle się czemuś dziwię, coś mnie denerwuje, a nawet śmieszy. Ale gdy zamykam za sobą drzwi klasy i zaczynam lekcję, wreszcie jestem sobą. Skupiam się na tym co robię i staram się zrobić to jak mogę najlepiej. Może i stracę pół lekcji na usadzenie towarzystwa w ławkach, przekonam do schowania kanapek i otworzenia zeszytów i książek, zrobię lekcję albo tylko jej część, ale dzieciaki już wiedzą na co sobie mogą u mnie pozwolić a na co nie. Wymaga to wysiłku i konsekwencji, ale przynosi efekty. Cała reszta jednak na dzień dzisiejszy mnie przerasta. Jestem zmęczona. Niesamowicie zmęczona.

Na szczęście są chwile, o których się mówi, że właśnie dla nich warto. Niesamowitą satysfakcję dają mi zajęcia WDŻ-tu, na których się wiesza tyle, Bogu ducha winnych ,psów. Tematyka w klasie drugiej jest trudna. A na razie „lecą” właśnie drugie klasy. W przyszłym semestrze przyjdzie kolej na pierwsze i nie ukrywam, że tu może być prawdziwa jazda bez trzymanki, bo trochę czasu minie, zanim skutecznie się im wytłumaczy, że te lekcje nie są instrukcją obsługi podręcznika „Kamasutra”. To dlatego z drugimi już jest łatwiej. Trochę się bałam tych zajęć, zwłaszcza, że koleżanki jakoś tak z dystansem opowiadały o ubiegłorocznych zajęciach. Że niby dzieci niezainteresowane, że przeszkadzają itd. Chyba dorośli przez ten rok, albo dobór tematów okazał się trafny, bo chętnie dyskutują, chętnie pytają i rzadko zdarza się, by ktoś ewidentnie chciał rozwalić lekcję. Zaraz jest strofowany przez przynajmniej część grupy i w tej sytuacji już się nie wychyla.

Cieszę się, gdy stawiam oceny celujące, bo komuś się chciało zrobić zadanie dodatkowe, które wymagało czasu i wyobraźni. Gdy stawiam szóstkę, bo uczeń tak pięknie opowiada o historii swojej rodziny, prezentując przy tym rozbudowane drzewo genealogiczne, że klasa, normalnie rozgadana i nieznośna, milknie i nikt nie zauważa, że mija kilkanaście minut, a końca opowieści nie widać. Gdy widzę radość na twarzy dziecka, które do tej pory ciche i starające się nie rzucać w oczy, robi tak pięknie zadanie domowe, że chwalę je na forum, a słyszę potem od każdego nauczyciela wychodzącego z owej klasy, że uczniowie o niczym innym nie mówią, tylko o super zadaniu X.

Uczę moich uczniów, że mówienie „Nie wiem”, „Nie umiem”, w momencie wywołania ich do odpowiedzi, jest ucieczką przed problemem, bo to ja jestem od tego, by ocenić ich stan wiedzy. I jestem od tego, by wyciągnąć z nich odpowiednie „zeznania”. I już się upominają nawzajem „Nie mów, że nie umiesz. Idź spróbuj”. I próbują. I często odpowiedź poprzedzona „Nie umiem” kończy się oceną dostateczną. Choć niedostateczną niestety czasem też…

Co mnie jeszcze cieszy? Te wszystkie wschody słońca, które oglądam w drodze do pracy. Codziennie inny. Codziennie piękny. I chyba zacznę chodzić do szkoły z aparatem, żeby zachować je sobie na dłużej. Bo jak w sobotę przesuniemy czas, to i słońce będzie wschodzić wcześniej. Ale będzie też wcześniej zachodzić. I wcześniej będzie ciemno. I zacznie się listopad. I odliczanie dni do Świąt. A ja nadal będę żyć w przeświadczeniu, że nie nadążam, że zawalam kolejne papiery, łamię kolejną nieopanowaną procedurę, jestem beznadziejnym wychowawcą, bo nie mam dla własnych wychowanków wystarczająco dużo czasu, że nie wypełniłam należycie kolejnego polecenia entej derekcji, bo nie zakodowałam całego komunikatu i coś co uznałam za nieważne okazało się być najważniejsze…

I nie wiem, jak wyglądałoby moje życie, gdybym miała rodzinę. Pewnie by się rozpadła. Bo dla niej miałabym czasu najmniej … Póki co dziękuję Bogu, że mam czasem z kim usiąść wieczorem w kuchni przy herbacie i pogadać, albo uwiesić się na słuchawce w tym właśnie celu. Żeby nie zwariować na amen.

 



 

17 komentarzy:

  1. te dyżury na przerwach w miejscach, gdzie nie ma sie lekcji to horror, ja nie mam wcale, bo jestem przypisana do niepełnosprawnych i musze z nimi byc non stop

    OdpowiedzUsuń
  2. I to jest piękna opowieść o tych ,,leniach-nauczycielach'', co to wciąż mają wakacje.... Tak to dokładnie wygląda!

    OdpowiedzUsuń
  3. Muszę powiedzieć, że ogromnie żałuję..., że mój syn nie ma takiej nauczycielki a może tez takiej szkoły :( Właśnie nadchodzi czas zmiany szkoły i szczerze mówiąc jestem w totalnym polu bo stolyca to z a d u p i e gdzie porządna szkoła integracyjna jest na wagę złota :( Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  4. jeden z pięciu dni tygodnia..a zdolność teleportacji jest coraz bliżej w zasięgu...bosz,a wyrzygują nam te 18-jakie 18?? 20!! godzin,wakacje sracje i inne atrakcje.pracę w hałasie porównywalnym do pracy młota pneumatycznego(sprawdziłam,mam taki czujnik w telefonie!!)często z niewychowanymi dziećmi i niewychowanymi rodzicami.z szykanami ze strony dyrekcji,która często rozsiewa plotki(wczoraj jedna zapytała koleżankę,czy ja jeżdżę samochodem w aktualnym stanie???no nie jeżdżę,do lekarza wozi mnie moja 73 letnia Mama!!,ale derekcja wie lepiej i wiem,że rozsiewa plotki,jakoby mnie widziała w aucie,owszem,ale siedzę na tylnym siedzeniu,bo temblak przeszkadza!!!)napisałaś o rodzinie to,co ,mówi Muzyczka,Singielka..posiadanie rodziny w tym systemie pracy często nie wchodzi w grę.chciałabym wejść do pracy o określonej godzinie na osiem godzin,mieć do dyspozycji komputer służbowy, służbowe auto pozwalające mi dojechać do ucznia na indywidualne zajęcia, i wyjść z pracy zostawiając wszystko tam,a nie targać do domu!!!!!jak koledzy niemieccy,którzy wychodzą ze szkoły najpóźniej o 16,jak mają radę,i udają się do swoich domów(jeden zaprosił nas do swego domku z ogrodem i narzekał na te kilka chwastów,których nie miał czasu wyrwać...kiedy Niemcy widzieli jak my pracujemy w Polsce, byli w szoku..a byli u nas cztery dni,nawet na zajęciach..eh,to samo Anglicy,Belgowie, Portugalczycy..)trzymaj się,dziennika:))))

    OdpowiedzUsuń
  5. Ewutku, piszesz o tych dzieciakach z wielką miłością i bardzo żałuję, że moje dziecko nie miało w szkole ani jednej takiej nauczycielki. A mnie trafiła się taka jedna w podstawówce i jedna w liceum.Ewutku, jak to dobrze,że jednak mogłaś odpocząć przez jeden rok szkolny, a w rytm niedługo wpadniesz.nie ma obawy.Miłego, ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Kochana, ja nie miałam przerwy żadnej, a zapamiętanie tych wszystkich procedur, które można - przepraszam - o kant d*y potłuc też jest ponad moje siły. I chęci. Przede wszystkim chęci.Dobrze, że u nas choć dyżury są w sektorach, w których dany nauczyciel uczy. Wprawdzie w czasie układania jedna taka pani chciała wysyłać niektórych na drugi koniec szkolnego świata, ale zaprotestowałam mówiąc, że sama by się nie chciała teleportować właśnie.Sił życzę, bo jeszcze tyle przed nami!

    OdpowiedzUsuń
  7. w jednej szkole mielismy 4 dzwonki, dwa na przerwe , dwa na lekcje, jeden przypominała, że za 5 minut bedzie przerwa, drugi był na przerwę, a dzwonki na lekcję były w odstepie 2 miinut chyba. Nic tylko każdy z obłędem w oczak wołał " pierwszy dzwonek czy drugi?" :)

    OdpowiedzUsuń
  8. o matko i córko... dwa dzwonki mamy tylko przed pierwszą lekcją i ciiii... jeszcze kto usłyszy i kolejna rewolucja dzwonkowa gotowa:)

    OdpowiedzUsuń
  9. U nas ktoś mądry inaczej wpadł na genialny pomysł, by dyżury były pod klasami, gdzie zaczynamy lekcję... Ale po dyżurze i tak przecież trzeba zejść do pokoju po klucz, dziennik i inne rzeczy potrzebne na lekcje... Sektory mówisz? Ech, gdybym miała wszystkie lekcje w pracowni historycznej i dyżury gdzieś w jej okolicach... Byłoby pięknie. A tak?... Wielka pardubicka po schodach...

    OdpowiedzUsuń
  10. Pewnie, że wpadnę:) Ale do tego czasu moja teczka osobowa przytyje o kilka notatek służbowych... :)

    OdpowiedzUsuń
  11. 18? Haha:)))) Jakie 18?:) Ja jedynie w czwartek spędziłam w szanownej instytucji oświatowej całe 11,5 godziny. Co prawda w 11 godzinie mojej "pracy" już kompletnie nie przyswajałam żadnych informacji, a tu trzeba było z rodzicami poważne rozmowy prowadzić... Tak jak kocham to co robię, tak pewnego pięknego dnia, jak tylko będę mogła sobie na to pozwolić, odejdę jak nic się nie zmieni... Ta praca jest rzeczywiście powołaniem. Bez niego człowiek się poddaje szybciej niż komukolwiek się wydaje..

    OdpowiedzUsuń
  12. W mojej okolicy jest tylko jedna szkoła integracyjna. W naszej jest mnóstwo przeszkód architektonicznych. Jest jeden chłopak na wózku inwalidzkim, ale ma indywidualny tok nauki. Nie tylko ze względu na brak udogodnień dla niepełnosprawnych, ale też dlatego, że w integracyjnej... nie ma miejsca dla niego. Czasem przyjeżdża na lekcje do szkoły. Tata z bratem, przy pomocy przenośnej windy (pierwszy raz widziałam takie coś, nawet nie wiem, czy mogę to nazwać windą, ale dzięki temu można wciągnąć wózek po schodach; chłopak jest w klasie trzeciej i jest wielki jak dąb, więc wnoszenie na rękach odpada...) transportują go na pierwsze piętro, gdzie jest jego sala i oddają go pod opiekę kolegów z klasy. A oni robią to super. Chłopak jest dodatkowo dializowany, więc nie może spędzać w szkole całego dnia. Choć wiem, że bardzo by chciał.W sprawie dobra uczniów nasza dyrekcja robi wszystko co w jej mocy, by dobrze się w szkole czuli. To dzieciaki z dwóch bardzo biednych (materialnie i moralnie...) dzielnic. Tylko szkoda, że tak dbając o dobro uczniów, tak często zapomina, kto z tymi uczniami na co dzień pracuje...

    OdpowiedzUsuń
  13. Dziękuję Zgago... W pełni pracę nauczyciela może docenić tylko ten, kto choć trochę popatrzył na szkołę z perspektywy nauczycielskiego biurka.

    OdpowiedzUsuń
  14. Chciałabym, żeby przynajmniej z głową te dyżury ułożono... I wreszcie nas naprawdę odbiurokratyzowali... Jeszcze trochę i na amen utoniemy w tych papierach.

    OdpowiedzUsuń
  15. no z tym odejściem mam podobnie..straszę tym-na razie Maużonka-co tydzień!!i kombinuję zwolnienie do końca listopada.ręka boli....

    OdpowiedzUsuń
  16. ~smoothoperator2 listopada 2010 23:52

    Witam,po tym, co przeczytałem, to co mi się nasuwa, może nie jedyne, ale najważniejsze, można podsumować w jednym zdaniu - jesteś bardzo dobrym nauczycielem i dobrym człowiekiem.A człowiek dobry stara się objąć swoim zainteresowaniem i zaangażowaniem tak wiele zagadnień, których w pewnym momencie nie jest w stanie ogarnąć.Aż się prosi, aby w Twojej sytuacji było mniej uczniów na Twoim dyżurze, aby w ogóle, jeżeli już angażujesz się w sprawy uczniów (szkoły), to starczało Ci czasu w ramach tego rozsądnego, po przekroczeniu którego nie daje się po prostu sensownie pracować.Pewnie sama tego nie zmienisz, lecz to, co możesz uczynić to zadbanie o to, aby praca, którą lubisz, nie stała się kiedyś kulą u nogi, abyś nie "wypaliła się" zbyt wcześnie ze stratą nie tylko dla Ciebie ale i uczniów. Pomyśl o tym, bo gdyby co, to na "moim rynku" panuje niedostatek takich postaci, jak Ty ...pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  17. Dziękuję. Będę pamiętać... :)Gdyby tylko dużo łatwiej było zmienić pracę. U nas jest to bowiem bardzo trudne. A praca "na zastępstwo" to zdecydowanie nie szczyt moich marzeń. W mojej sytuacji muszę mieć zapewnioną stabilizację, w życiu zawodowym przynajmniej.

    OdpowiedzUsuń