szopka

Wichrowe tętniło życiem przez klika ostatnich dni. Właściwie, to właścicielka hacjendy na tymże położonej, prowadziła przez ostatni czas bardzo imprezowy tryb życia. Najpierw tydzień spotkań towarzyskich z duchami przeszłości w tle (to wcześniej opisane było jedynie jednym z… ), a dziś właśnie wrócił do domu turnus agroturystyczny. Ech… I zrobiło się nagle cicho. Opustoszała kuchnia, zniknęły buty i kurtki z przedpokoju, pokoje jakieś takie wyludnione. Pewnie gdy jutro rano wstanę, pójdę na palcach do łazienki i dopiero gdzieś w połowie drogi dotrze do mnie, że nie mam się co stresować, bo przecież nikogo nie obudzę. Zresztą – skoro nawet wiertarka zza ściany ich nie obudziła:)

A dziś rano, a nawet „skoro świt”  bym powiedziała…, Rodzice wyciągnęli mnie na wycieczkę. Turnus agroturystyczny słodko odsypiał szaleństwa dnia poprzedniego, a ja z zapałkami w oczach potelepałam się komunikacją miejską tam, gdzie największa w Europie szopka. Nie – nie na Wiejską pojechałam:) Tam bym najpierw pociągiem musiała się pół dnia tarabanić. W Panewnikach byłam. I to też było coś w rodzaju podróży do przeszłości, gdyż ostatni raz widziałam tę szopkę jeszcze będąc na studiach – czyli też w ubiegłym stuleciu;)

Zajmuje trzy nawy głównego ołtarza i jest ogromna!

Zakonnik, który porządkował ołtarz po mszy, patrzył na mnie jakoś dziwnie. Usiadłam więc grzecznie na ławce. Ale nie było nigdzie tabliczki „zakaz fotografowania”, zatem….