...sąsiad z wiertarą morderczo skrada się....

Mówiłam już, że uwielbiam moich sąsiadów?... To niniejszym czynię: uwielbiam moich sąsiadów.. Ich niekończące się remonty. Te poranne pobudki przy dźwiękach młota udarowego. Ten wieczny syf przed drzwiami, który zapewne posprzątają jakiś miesiąc po zakończeniu prac, chyba już budowlanych. Bo ja już nie wiem co można wiecznie remontować na powierzchni niecałych 40 metrów kwadratowych. Jak mieszkam tu piąty rok, tak ciągle coś się dzieje w mieszkaniu za ścianą. Boję się tylko, że pewnego dnia nasze mieszkania połączy ogromna dziura, bo w końcu się do mnie przebiją. No dobrze, może i marudzę, przecież zaczęli się tłuc nie w środku nocy tylko po 9 rano – ale może ktoś (np. ja) chciałby w sobotni poranek odespać zmęczenie ubiegłego tygodnia?... Gdyby przynajmniej podeszli i powiedzieli (to zaledwie kilka kroków i ruch ręką do dzwonka), jakoś inaczej by się można było nastawić na ten poranek. A tak?... Znów mi huczy pod kopułą. I to ze zdwojoną siłą… Rozsypany i rozdeptany gips zalega na klatce od kilku dni, więc podejrzewam, że inne remontowe atrakcje ominęły mnie z powodu tygodniowego romansu z niejakim Baltim. Chyba trzeba będzie sobie znaleźć jakąś bardzo zajmującą robotę na cały dzień, by huki i wycie zza ściany przestały być tak irytujące… A miała to być piękna i spokojna sobota…