o miłości do komarów i nie tylko

Korzystając z całkowicie bezdeszczowego dnia, postanowiłam wybrać się na zakupy. I w tym momencie moja notka powinna się zakończyć. Ponieważ zakupy – w każdej postaci, to moje „ulubione” zajęcie, więc oszczędzę szczegółów. W każdym razie, po dwóch godzinach udawania błędnego rycerza, który sam nie bardzo wie czego chce, uznałam, że robienie zakupów o pustym żołądku jest całkowicie pozbawione sensu, gdyż moje myśli i tak zaprząta tylko jedna myśl „Jestem głodna”.
Wcinając w restauracji Wujka Donalda bułkę z martwym zwierzątkiem ( i frytki do tego), ciężko zastanawiałam się, czego tak naprawdę szukam w tych sklepach, skoro i tak nic mi się nie podoba. To znaczy jak już się podoba, to albo nie ma mojego rozmiaru, albo na wieszaku wygląda lepiej niż na mnie…
No nic. Wysiorbawszy przez słomeczkę, z pięknego papierowego kubeczka, napój z reklamy „Ja jestem sprajt, ty jesteś pragnienie” wyszłam na zalane słońcem ulice Metropolii i nogi same poniosły mnie w stronę przystanku. Ale po drodze jakoś tak weszłam do jeszcze jednego sklepu. Nawet nie wiem jak to się stało, ale wyszłam z niego z dwiema sukienkami w reklamówce. Tak, tak – ja w sukience to widok niemal tak rzadki jak zaćmienie słońca, ale jednak się zdarza. Skoro je kupiłam, to nie tylko, że mi się podobały, ale jeszcze na dodatek musiały na wieszaku wyglądać równie ładnie jak na mnie:)
Podróż komunikacją miejską w taką pogodę taktownie przemilczę. Jakiś nowy autobus zajechał, ale co z tego, skoro ledwie dwa lufciki miał otwarte. Po 5 min nie wiedziałam, czy to spódnica lepi się do mnie a ja do siedzenia, czy odwrotnie… Temperatury dość wysokie, wilgotność powietrza podobnie – Grecja jak nic. Przynajmniej w tym roku nie będę mieć kłopotów z aklimatyzacją, z tego wynika (choć właściwie raczej rzadko mam z tym problemy). Tylko brak komarów mi uświadamia, że jestem jednak tu, nie tam. Przynajmniej jeszcze:) Miłość greckich komarów do mnie jest niestety odwrotnie proporcjonalna do mojego uwielbienia względem nich. Ogromnie się cieszę, że na Wichrowym Wzgórzu nie ma ani pół komara. To znaczy pewnie są, ale ja za wysoko mieszkam jak na ich możliwości:) Za to wystarczy, że się pojawię gdzieś, gdzie ci krwiopijcy mają swoje łowiska. Wystarczy jeden taki w okolicy i od razu mnie namierzy: bach w rękę, bach w nogę, bach w… ekm… :) Całe szczęście nie gryzą po oczach, jak te greckie żarłoki w ubiegłym roku! Dobrze, że ta zabawa na lotnisku z bagażami i biletami, i sam lot, trwają tak długo, bo przynajmniej Rodzice nie musieli się zastanawiać (jak np. ci mili panowie przy odprawie biletowej), czy to ja, czy może ktoś inny, bo oczy zdążyły wrócić do kształtu z dnia poprzedniego… Oczywiście zaraz po wylądowaniu w Grecji robię pierwsze zakupy. Ale te akurat lubię. Co takiego kupuję? Oczywiście antydzandzarowe straszaki do gniazdka z prądem wkładane potem co noc:)