lekcja poglądowa, czyli odsłona (oby) ostatnia

Witam wszystkich zebranych na lekcji poglądowej pt. „Remont, czyli to jeszcze nie koniec świata, bo zawsze może być gorzej”.
Nie jest moim zamiarem odstraszać nikogo od udoskonalania i upiększania swego gniazdka, zatem proszę spojrzeć na to wszystko z przymrużeniem oka, bo przecież zawsze może być tak, że całą pulę niespodziewajek czyhających na remontujących z naszego kraju, gdzieś w Europie Centralnej położonego, zgarnęłam właśnie ja:) 
Na wstępie pragnę zaprezentować różne rodzaje tynków ozdobnych, które zamiast gładzi szpachlowych, tapet lub zwykłych farb emulsyjnych, można (choć wcale nie trzeba) położyć na ścianie w którymkolwiek z pomieszczeń: 

         
      kurna chata                                  stary tynk

            
         baranek                                                     kornik  


Tynki, które Państwo widzą w rzędzie pierwszym ( a które pozwoliłam sobie, wszystkie, dla celów edukacyjnych zapożyczyć ze strony tejże właśnie), były moimi wymarzonymi od chwili, gdy tylko zobaczyłam je u znajomych podczas tzw. parapetówek. Ale po przeliczeniu stanu zużycia na te moje hektary w przedpokoju i zerknięciu w magiczny kalkulator w jeszcze bardziej zaczarowanej komórce, odpadły w przedbiegach (cóż… budżetówka…).
W rzędzie drugim mamy legendarnego już baranka i kornika. Ten pierwszy gapi się na mnie z framug okiennych i balkonu oraz każdego centymetra kwadratowego zewnętrznej elewacji bloku, więc również, już na starcie, dostał czerwoną kartkę. Pozostał zatem rzeczony kornik, który przez długie lata będzie mi się odbijał czkawką, zważywszy na perypetie związane z jego udomowieniem. Jak już wspomniałam w poprzedniej odsłonie, zamówienie pierwsze nie mogło zostać zrealizowane, zatem złożyłam drugie. Koniecznie z gotowym kolorem. Prezentowany przykładowy kawałek ściany jest w kolorze naturalnym, czyli białym, czyli raczej szarym w rzeczywistości. Pomalowanie go wymaga dobrze wyrobionych mięśni, ogromnych pokładów cierpliwości oraz pędzla – grubego, okrągłego i najlepiej z włosiem ze stali zbrojonej, gdyż ilość zużytych pędzli, ze względu na stan wycierania się włosia, może urosnąć do liczby kilku… Na pytania „A co zrobisz, jak się kolor przykurzy lub ci się odwidzi?” – spuszczam zasłonę milczenia. Na lat kilka przynajmniej;)
W dniu wczorajszym mój zmotoryzowany Brat pojechał odebrać zamówione wiaderka w liczbie 3 sztuki i… Przygotowano sztuk dwie – napisałam słownie, żeby nie było wątpliwości. Dziwne? Dla mnie już nic nie jest dziwne. Nawet się nie zdenerwowałam, gdy zadzwonił do mnie ile tego miało być i w jakim kolorze. Roześmiałam się tylko przy pytaniu „Jaki to miał być kolor?”. Niestety nie wiem na jaki się w końcu zdecydowałam, gdyż zostałam zasypana całym stosem próbek kolorów i za każdym podejściem wskazywałam inny, będąc przekonaną, że to jeden i ten sam… Tak więc w piątek (oby) okaże się co wybrałam, gdyż niejaki kornik zamieszka w końcu na Wichrowym Wzgórzu.
W każdym razie miła pani z hurtowni zadzwoniła rano, że trzecie wiadro też już jest do odbioru. 
Prace idą do przodu w tempie korka na A4 w godzinach szczytu, przy licznych zwężeniach z powodu prac drogowych. Ale już bliżej niż dalej. Wczoraj z miłym panem majstrem zrobiliśmy sufit. Przynajmniej teraz wiem jak czują się Kariatydy w Erechteionie… Wyglądałam wczoraj podobnie, choć może byłam bardziej kompletnie ubrana:) Dziś przymusowy przestój. I bardzo się cieszę, bo i ja doszłam do siebie i moje mieszkanie też nabrało jako takiego wyglądu. Jutro będzie najgorzej, choć to ma być podobno ostatni dzień tzw. czarnej roboty. Chociaż zważywszy na tumany siwych obłoków jako efektu szlifowania gładzi, powinnam ją nazwać „białą robotą”...
I na tym może zakończę ten wywód budowlano – zwierzęcy. Bardzo dziękuję za cierpliwość i uwagę. To była – mam nadzieję ( i Wy chyba też:)) – ostatnia odsłona raportu remontowego. Potem będzie już tylko lepiej. I kolorowo. Bo aż ciekawa jestem co mi wyjdzie na tych ścianach, hihi:)
A dla relaksu i uspokojenia emocji, proponuję trochę muzyki. Bo ja ostatnio namiętnie słucham JB – mojego prawie bliźniaka. Prawie – bo ja się nie urodziłam w Tidworth;)