effka niesubordynowana

Niby trzy dni całkowitego luzu i… Tak się rozleniwiłam, że nawet przewracane kartki w kalendarzu, przypominające, że święta tuż, tuż, nie pomagają wygonić wszechobecnego Niechcieja. No nie chce mi się i już!

Po lekkim przyspaniu na pierwszy dzień egzaminu (na całe szczęście nie byłam w komisji..) kolejne dni sprężałam się tak bardzo, że byłam w szkole grubo przed czasem. Ale i tak codziennie dostawałam opeer za co innego, więc nawet jakbym się spóźniła więcej niż 2 minuty na sprawdzenie obecności – i tak by to utonęło w gąszczu innych pretensji. Bo to nie siedzę na wyznaczonym miejscu dyżuru, tylko 2 metry za daleko, to rozmawiam z sąsiadem z drugiego końca korytarzowej ławeczki, co pewnie przeszkadza piszącym, to zagaduję uczniów o wrażenia z testu – jak się potem okazało bardziej historycznego niż ogólnie humanistycznego, a to już na pewno przeszkadza zdającym (ciekawe jak na ‘niemej’ kamerze stwierdzono natężenie hałasu słów wypowiadanych szeptem niemal idealnym..). Paranoja jakaś. Pani przy monitoringu chyba się zakochała w kimś z naszej niezwykle niesubordynowanej grupy dyżurujących, bo ciągle kto inny był upominany za inne ‘przewinienie’… Wczoraj zaś wywołałam niemal burzę z piorunami i gradobicie w jednym, gdy przez własną nieuwagę naraziłam się na gniew niemal boży, więc pretensje mam jedynie do siebie. Choć reakcja na moją niegramotność była całkowicie nieadekwatna do przewinienia. No to dziś już cała zestrachana byłam, że płytka nie odpali, że znowu coś zrobię nie tak, albo jeszcze stanie się coś, co się najstarszym Indianom nie śniło. No i miałam. Cały egzamin higienistkę pod drzwiami. Bo mi się jedna bladolica trafiła z zapasem woreczków foliowych. Żeby przez przypadek pracy nie zabrudziła, jak nie zdąży za drzwi… Zdążyła…

I codziennie, zaraz po przyjściu do domu, obowiązkowo spać. Niech się wali, niech się robi co chce – musiałam odreagować. Ale chyba dziś już się zmuszę do jakiegoś sprzątania. Może choć w szafie i komodzie… Żeby się nazywało, że coś zaczęłam robić…

A niektórzy ludzie, nazywający się dorosłymi, powinni się mocno stuknąć w głowę i zastanowić, czy aby na pewno wiedzą czego chcą. I czemu ja akurat muszę takich przyciągać?..

To na koniec coś optymistycznego, żeby nie było, że tylko umiem marudzić:) Za 2 miesiące się bawię w Oświęcimiu na koncercie Jamesa Blunta. Ha! I dziecko się cieszy jak dziecko:)