BMI, czyli matematyka i ja

Z sobotniego numeru „Wybiórczej” wypadła wkładka z tabelami kalorii. Nie wiem, tak szczerze mówiąc, nawet jak się to czyta, bo liczenie kalorii to dla mnie całkiem obca dziedzina nauk matematycznych. Obca do tego stopnia, że nawet jak z radością stwierdzę nieznaczne wahnięcie wagi o kilogram lub dwa na moją korzyść (co dla wielu byłoby pewnie powodem do rozpaczy…), niemal natychmiast słyszę od pań sprzątaczek „Ale nam pani jakoś schudła”… No i radość z zyskania kilku kilogramów pryska, bo jak można przytyć na wadze i schudnąć w oczach równocześnie?
W każdym razie, z miną znawcy zaczęłam studiować tabelki, a po odwróceniu strony dostrzegłam ów słynny symbol BMI. I kolejną tabelkę z normami rzeczonego.
Policzę sobie, a co! A jak wyjdzie jak trzeba, to niech mi dadzą święty spokój z gadaniem, żem za chuda – pomyślałam i sięgnęłam po komórkę. Ale nie z zamiarem zadzwonienia po znajomego matematyka, lecz by uruchomić mój super kalkulator umieszczony tam przez producenta.
No to co my tu mamy? Waga przez wzrost do kwadratu.
Mama z niepokojem śledziła ruchy palców na klawiaturze i obserwowała moją minę, jakby chcąc wywnioskować na jej podstawie, czy córcię trzeba dotuczyć jak gęś na święta, czy może te ilości jedzenia, które pochłania (a pochłania w ilościach wywołujących zdziwienie na niejednej twarzy… w każdym razie na szkolnych imprezach już mi przestano liczyć ilości zjedzonych kanapek pilnując się, by dotrzeć do stołu przede mną:) ) są już wystarczające.
Ciszę pokoju przeszył dziki śmiech. To ja. Po sprawdzeniu mojego wyniku w tabelce. 
- Mamo! To jest chroniczne niedożywienie III stopnia! Dla mnie nie ma danych w tej tabeli!
Mama zaniepokojona spojrzała w tabelkę, na wzór, w tabelkę, na kalkulator i z zadumą w głosie powiedziała:
- A może to trzeba jakoś inaczej policzyć?
- No ale jak inaczej? Wzór to wzór. Masa ciała przez wzrost do kwadratu!
- Ale może ta „2” to im się przez przypadek drukła taka mała. Może to ma być razy dwa.
„W sumie, nie jest to głupie. Może to jest jakiś przypis, a nie potęga” – pomyślałam. I zaczęłam szukać odnośnika. Nie było. Czyli mnożymy razy dwa. Może tym razem się załapię na jakąś rubryczkę…
Było trochę lepiej, ale dalej brakło danych w tabeli.
- Może trzeba odwrotnie? – mama znów zerknęła mi przez ramię. – Może to trzeba wzrost przez wagę?
Taaa… Ze skrajności w skrajność. Dane 100 razy przekroczyły normy dla otyłości III stopnia. Musi być jakiś sposób. Przecież ja po szkołach jestem, z tytułem magistra w kieszeni. Nie szkodzi, że nauk humanistycznych, ale z matematyką sobie przecież radzę. Skoro liczę frekwencję, to z procentami (przynajmniej tymi matematycznymi) nie mam problemów, czyli że z potęgami i mnożeniem też sobie muszę poradzić.
I w tym momencie mój sokoli wzrok dostrzegł… Masa ciała przez wzrost do kwadratu, ale… Wzrost w metrach, nie w centymetrach… Czyli z matematyką nie jest źle. Gorzej z czytaniem ze zrozumieniem.
Policzyłam. Uff… Mieszczę się w normie. I jak powiedziałam: niech mi nikt więcej nie mówi, że jestem za chuda:)