(P)różności rozmaite niesfornym uchem wyłowione

Koszmarek Polskiej Piosenki uważam za otwarty….
Rzadko oglądam telewizję w pełnym tego słowa znaczeniu – zawsze jest tyle innych rzeczy do zrobienia, że nawet jak oglądam film to jednym okiem i w efekcie wychodzi mi z niego swoiste słuchowisko. Tym razem też słuchałam jedynie. No ale co tu oglądać – skoro to festiwal piosenki, to trzeba słuchać:)
Podobno miał to być koncert premier. Podobno, bo co to za premiery, skoro piosenki pani Wyszkoni i zespołu Pectus dudnią w każdym zakładzie fryzjerskim, sklepie, a nawet w moim prywatnym mieszkaniu? Na szczęście wszystkie inne słyszałam pierwszy raz, czyli, że dla mnie osobiście były jednak premierami.
Na część konkursową się nie załapałam. Walczyłam w kuchni z eklerami. Co prawda pierwsza ich tura trafiła do Rodziców już przed południem, ale wszystkie zniknęły w mgnieniu oka, bo Brat łakomczuch się pojawił był na chwilę (chwilę..) i popołudniu telefon „Córcia, dasz radę jeszcze upiec?”. Więc jak się uporałam z papierzyskami zabrałam się za pieczenie. Cura domesticos jak się patrzy – nic dodać, nic ująć:) Jednak od tych „Łoło”, „Jeje”, „Hej Opole!” i innych tego typu pisków wykrzykiwanych (a raczej wysapywanych) między poszczególnymi wersami piosenek, nawet krem budyniowy nie chciał mi się zagotować i ściąć… Koszmar po prostu (nawet niebo nad Opolem płakało – i wcale się nie dziwię, mnie też się chciało…)
Co chwila wpadałam do pokoju, by na własne oczy się przekonać, że mnie uszy nie zawodzą – zestaw artystów co najmniej kosmiczny. Zaskoczenie pełne mnie dopadło, gdy usłyszałam nazwisko pani Celińskiej – nie tylko mnie, operatorów chyba też, bo aż obraz się zaciął i w efekcie pan Kurzajewski, zastygły w stop – klatce, dłuższy czas wpatrywał się we mnie z ekranu telewizora. Podobne zdziwienie mnie opanowało, gdy na scenie pojawiła się Justyna Steczkowska. Z pełnym szacunkiem dla jej umiejętności wokalnych, ale to nie festiwal dla niej. Dla mnie osobiście to miłość jednopłytowa – jej „Alkimję” mogłabym słuchać na okrągło, podobnie jak duetu z Borysem Szycem, ale cała reszta jej twórczości jest dla mnie nieprzyswajalna, tu trzeba być swoistym koneserem. Ale to piszę tylko i wyłącznie z własnego punktu widzenia, bardzo subiektywnie, więc macie prawo się z mną nie zgadzać. 
Cały przekrój gatunków muzycznych i jak tu wybrać tę premierową piosenkę? Artyści wili się w nerwowych konwulsjach na scenie, mniej lub bardziej sapiąc z wysiłku do mikrofonu (w końcu scena była pusta i trzeba było ją jakoś wypełnić, bo z racji kryzysu zrezygnowano z orkiestry i kazano artystom z pół-playbacku śpiewać), chórki nie zawsze trafiały w dźwięki, przez co uszy nieco bolały, a teksty piosenek…. Rany! Jakby je tak poskładać w całość wyszłoby coś na kształt: „ Imprezę czas zacząć. Powiedz gdzie jesteś? Próbuję się dodzwonić, ale nikt nie odpowiada, wysyłam esemesy, szukam cię w każdym mieście. Mam przeczucie, że może jesteś na opluj.pl ale choć klikam enter, dostaję spamy. Nie mogę jeść ani spać, chcę być kochany i uroczy. Zostanę przy tobie, będę kolorowo czarować. ”
Taaa… Kryzys jak nic. Widać i słychać. I najlepszym podsumowaniem niech będzie fragment piosenki pana Rynkowskiego „Nie chce nam się nawet wstać, by się za coś brać”. No mnie się już nic potem nie chciało. Nawet spać. Ale przynajmniej wygrał ktoś, kto zna się na swym fachu (choć jego obecność też mnie zaskoczyła): przysiadł na zydelku, wziął mandolinę pod pachę i po prostu zaśpiewał nie fałszując.
Nie wiem, czy dziś się nie skuszę na jakiś film na innym programie. Ale jak ma być tak samo śmiesznie jak wczoraj, to mogę potem żałować, że przegapiłam:)