homo sapiens marudensis

Miałam wczoraj trochę czasu na pogrzebanie we własnych myślach. Czas był chyba najwyższy. To wyżej, to nowy, wymyślony przeze mnie podgatunek człowieka, z którym ma wątpliwą przyjemność obcowania każdy, kto ma ze mną do czynienia w ostatnich dniach. I to nawet nie o takie klasyczne marudzenie chodzi, bo ja nawet nie marudzę. Trudno ze mnie ostatnio cokolwiek wyciągnąć i w efekcie - skoro mało kto wie o co mi chodzi, mało kto jest w stanie mnie zrozumieć. A, że każda podróż komunikacją miejską jest dla mnie okazją na wyłączenie się i zajrzenie w głąb siebie - skorzystałam z niej skwapliwie.

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałam tramwajem, zatem wczoraj mogłam się potelepać w prawo i lewo, jak to zawsze w tramwaju. Nie mogłam narzekać - tramwaj jakiś nowy, ciepło w środku, czysto, dzwonił jak zamykał drzwi i miał czyste szyby - a to już dla mnie największa nowość. Z zainteresowaniem rozglądałam się więc po ulicach miasta. W białej otulinie nie wyglądało ono tak najgorzej. Dawno nie jechałam tą trasą. Od dłuższego czasu wjeżdżam i wyjeżdżam z centrum Metropolii zupełnie inną drogą. Autobusy i busy nie jeżdżą tą ulicą już jakieś 4 lata... Tu nowy sklep, tam pub, restauracja, klub...

Potem przesiadka (dalej nas nie lubią w Metropolii skoro tylko 2 autobusy dojeżdżają do centrum, z reszty trzeba się przesiadać na tzw. zadupiu - przepraszam, innego określenia nie potrafię znaleźć na to tzw. centrum przesiadkowe z jedną wiatą w środku szczerego pola, gdzie w razie silniejszego wiatru bez obciążenia ani rusz..) i trochę ekstremalnych sportów zimowych, czyli bieg po oblodzonym chodniku do autobusu, który odjeżdża dokładnie o godzinie przyjazdu trawaju, zamiast 5 min później, by mozna było się spokojnie przesiąść... No i dalsza część podróży, tym razem już znaną trasą. Niestety - brudne szyby w autobusie nie pozwoliły mi wpatrywać się w znany krajobraz, więc utkwiłam wzrok w plakacie pt. "Bądź życzliwy. Ustąp miejsca starszej osobie". Zresztą i tak już było ciemno...

Potem jeszcze marsz metodą "przez łąki, przez pola pędzi fasola", czyli byle jak najszybciej w domu. Czasu na rozmyślania było więc sporo. I już nawet nie myślałam o tym, że słowa nie zawsze idą w parze z czynami. Już wiem, że słów, zapewnień i obietnic bez pokrycia jest tyle, że mogłabym nimi wytapetować sobie mieszkanie. Nie, nie to. Siedziało mi w głowie wspomnienie niedzieli. Zrobiłam sobie taki swoisty rachunek sumienia, małe podsumowanie tego co było i co, wydawało mi się niemożliwe, bym kiedyś pomyślała inaczej.

Wpatrując się w okno tramwaju, plakat w autobusie, przedzierając się przez zaspy na chodnikach i łące doszłam do wniosków, które mnie samą wprawiły w osłupienie. Zmarnowałam czas na pogoń za mrzonkami. Coś, jakby mi życie przeciekło między palcami, bo się zachowywałam jak koń z klapkami na oczach... Być może przez to nie dostrzegłam innych sytuacji, dla mnie korzystniejszych, odpowiedniejszych. Być może przez to nie dostrzegłam ludzi, wprost dla mnie stworzonych. Być może... W niedzielę dotarło to do mnie w całej okazałości. Trzeba było tylko to przetrawić, przemyśleć, poukładać sobie w głowie. I niech mnie gęś jakaś oszkubana kopnie w kostkę, jak jeszcze raz wyskoczę z czymś od siebie. Jak ktoś nie wie czego chce, niech tego nie robi moim kosztem. Za dużo czasu straciłam. Wystarczy. Rozdział zamknięty.

I póki co, cieszę się z tej bieli za oknem. Jeszcze ciągle się cieszę:) Ale pewnie za jakiś tydzień, dwa, znów zatęsknię za wiosną, hihi:) Tylko czy ten śnieg tak długo poleży?