będzie się działo, oj będzie...

Zadzwonili wczoraj, żebym przyszła, bo są sprawy do omówienia, a powoli przymierzają się do planowania pracy na następny rok. No to dziś poszłam.
Tuż przed wejściem do szkoły podchodzą do mnie dwie dziewczyny. 
- Nie znam – myślę. – Muszą być jakieś pierwszaki.
- Ma pani może ogień?- spytało dziewczę, nieświadome tego co robi.
W pierwszej chwili miałam ochotę wybuchnąć na głos śmiechem, ale że głupio by to wyglądało, spojrzałam na nią z cieniem uśmiechu zaledwie:
- Chyba ci się coś pomyliło. Gimnazjalistka, w dodatku pierwszak.. – zawiesiłam głos. Jakby nie było - kulturalnie zapytała, pełnym zdaniem, z odpowiednią intonacją. 
Dziewczyny spojrzały na siebie, zastanawiając się pewnie skąd wiem, że pierwszaki.
- Tak właściwie, to powinnam cię zaprowadzić do dyrektorki – dodałam, choć w duchu sobie wyobrażałam jak ją próbuję zmusić, by weszła ze mną do szkoły:) Ale w następnym zdaniu i tak pobiłam samą siebie: - Ty nawet nie wiesz do kogo mówisz.
Geniusz jestem po prostu. A niby skąd ma wiedzieć, jak pierwszak? Nie wie, ale się dowie. Jeszcze trochę. Może ja jej nie rozpoznam, ale ona mnie na pewno:) 
Obie zwiały w stronę osiedla, a ja się zameldowałam u pani Ilonki.
Na dzień dobry, pierwsza wice pogroziła na mnie palcem. Wskazującym, żeby był większy efekt. I przykazała pamiętać o tym, tamtym i jeszcze tamtym, bo to mnie czeka od września. Widok komiczny i bezcenny, bo z daleka podobno wyglądało, jakby strofowała niegrzeczną uczennicę;) Druga wice, która „zaprosiła” na rozmowę, kazała na siebie trochę czekać, więc obrałam kierunek na pokój nauczycielski. I wiadomo. Plotki, ploteczki. Na hasło „Ty nie wiesz do kogo mówisz” dostałam gromkie brawa, no ale, że wice się akurat zjawiła, to potupałam grzecznie do gabinetu. Nikt już na mnie palcem nie groził, ale za to dostałam stosik powiadomień o konkursach. Miałam rzucić „fachowym okiem” co i jak. To był cel mojej wizyty… Jakby mailem nie mogli podesłać.
Miło się poczuć, że jednak się jest człowiekiem niezastąpionym, ale jakoś przez rok ta szkoła beze mnie funkcjonowała. Jakieś konkursy się odbywały. Nawet z sukcesami. No to po co mnie ściągnięto? Nie jestem alfą i omegą przecież…
Jakąż ogromną satysfakcję miałam, gdy na kolejną sugestię, że może bym się zastanowiła nad przystąpieniem, mogłam wreszcie głośno powiedzieć „Ale ja jeszcze nie pracuję, więc nie mogę się zgłosić do konkursu, gdzie prace trzeba odesłać do końca maja”. Niesamowite wrażenie. To trzeba przeżyć samemu:)
Doradziłam co umiałam doradzić, pogadałyśmy sobie o tym i tamtym. A przy okazji zebrałam wystarczająco dużo informacji dotyczących zakresu moich obowiązków od września. I wcale mi się to nie podoba. To co nieoficjalnie wiem już dziś, to i tak robota dla co najmniej dwóch osób. Ale tego, czego oficjalnie się dowiem w sierpniu, i tak będzie więcej. A  tu jeszcze uczyć trzeba. W końcu przede wszystkim jesteśmy od uczenia. Tylko czemu dodatkowe obowiązki najbardziej obciążają?...
Oczywiście natłok informacji trzeba było odreagować. Zamartwianie się na zapas niczego nie zmieni. A myśli najlepiej uspokoić przy pożytecznej pracy. I niniejszym właśnie się domyłam z farby. Robota odkładana od trzech tygodni zrobiona w 1,5 godziny. Odmalowałam łazienkę. Miała być odnowiona przed komunią, to jest. I obyło się bez strat. Z drabiny nie spadłam, nawet nie nachlapałam (i tak opakowałam wszystko „w razie czego” folią), bluzka i spodnie czyste, jedynie ręce po łokcie miałam białe. I zupełnie nie rozumiem dlaczego:)