Cz.2. Czyli od potopu do potopu

No i się rozpadało. Całą niedzielę lało. Jeszcze mało brakowało, a nie dojechalibyśmy na komunię. Rano Szwagrowski przywiózł ciasto i miał zabrać Mamę i mnie, zostawić przed kościołem i podjechać po Siostrę i Wiewiórę. Ale auto się było rozkraczyło przed blokiem i stwierdziło, że w taką ulewę to ono się nie będzie włóczyło dziesiątki kilometrów po zalanych drogach. W ruch poszły więc telefony i zmobilizowana rodzina ruszyła z odsieczą. Dzięki temu wszyscy zdążyli na czas. Z najważniejszą osobą na czele.
Dawno nie byłam na takiej komunii. Obie z Mamą cały czas walczyłyśmy z falami wzruszenia. Mały kościółek, świeżo odmalowany przez ojców i przystrojony przez matki. Komunistów sztuk sześć: trzy dziewczynki i trzech chłopców. Wszyscy w jednakowych strojach liturgicznych. Skromnych, ale tak pięknie wyglądali. A Wiewióra z nich najmniejsza. Zresztą ona i jej koleżanka to jeszcze przedszkolaki – obie chodzą do zerówki i proboszcz się bardzo cieszył, że to pierwsza od wielu lat wczesna komunia w ich parafii. Pozostała czwórka to drugoklasiści. I wszyscy zaangażowani w liturgię. Dwóch chłopców przeczytało czytania (i nikt by nie powiedział, że to ledwie druga klasa – rodzice chyba godziny poświęcili, by synowie tak płynnie przeczytali), a dziewczynki zaśpiewały psalm. I to nic, że sfałszowały, bo przynajmniej fałszowały wszystkie na tę samą melodię:) I śpiewały z głowy, bo przecież tylko jedna z nich już potrafi czytać:) Ojcowie przeczytali modlitwę wiernych, dzieci zaniosły dary itd. No i oczywiście wierszyki. Nie trzeba było się zastanawiać, które dziecko jest czyje, bo mamy kiwały głowami w rytm słów swego dziecka i szeptały pod nosem recytując razem z nim. Oto czym się różnią komunie – masówki, gdzie ważniejsze od samej komunii są ślubne suknie małych pań młodych i prezenty, od małych kameralnych parafii, gdzie to co najważniejsze nie umyka, a rodzice przygotowują się i przeżywają całą uroczystość razem z dziećmi. I to dosłownie.
Szkoda tylko, że deszcz nie odpuścił ani na chwilę i nie można było zrobić zdjęć w pięknym przykościelnym ogrodzie. Za tło musiały wystarczyć zielska zarastające hacjendę:

  

Gdy potop rodzinny zalał mieszkanie i zajął z góry upatrzone pozycje przy stole, dzieciaki, po zaspokojeniu pierwszego głodu, zabrały się do zabawy. Niestety ich dotychczasowe miejsce zabaw zostało zamienione w skład sprzętu wszelakiego, zatem zaanektowały na swoje cele przedpokój i – jak widać, czuły się tam całkiem dobrze:)

  

  

(to szare z czerwonym to mój Bubu, bez którego żadna zabawa nie jest zabawą)

A ledwo ostatni komunijny gość wsiadł do windy, dobiegło mnie z kuchni zaniepokojone:
- Siostra, a co tu się wylało?
Weszłam z kolejną porcją brudnych talerzy i spojrzałam w stronę okna, gdzie stała Sis. A tam – jak parapet długi i szeroki, ogromna kałuża. Zaczęłyśmy wycierać, szukając przy okazji źródła wycieku. Nagle coś mi kapnęło na rękę. Spojrzałam do góry i nogi mi się ugięły. Leje się z sufitu!

c.d.n.