wiosenne barwy wakacyjnych krajobrazów

A jednak pora roku sprawia, że to samo, niby dobrze znane miejsce, wydaje się być widzianym pierwszy raz. Niby sezon się zaczął, ale tak naprawdę, że jest – widać będzie dopiero za trzy tygodnie. Puste plaże, wolne stoliki w tawernach, cisza, spokój. Kryzysu też nie widać, ani nie słychać. Jakby to wszystko działo się gdzieś obok, nie na wyspach.
Słoneczko śmiało całowało po nosie, szyi i ramionach, nie zważając na to, że skóra nie przywykła do takich czułości. Nie miała kiedy, skoro w Polsce niebo się rozpłakało na amen. Ale nawet, gdy się próbowało wyrwać z jego objęć i zamiast iść na plażę, tuptało się wśród gajów oliwnych, uliczkami okolicznych wiosek, czy spacerowało wąskimi uliczkami stolicy – i tak znalazło okazję, by zostawić swój ślad, by musnąć choć przez chwilę w czoło lub łydkę.
Najzieleńsza wyspa grecka wiosną jest tak zielona, że nie sposób tego opisać. Już raz próbowałam opisać wszelkie błękity i lazury morza – bez rezultatu. I przy opisie soczystej zieleni polegnę z kretesem. Latem jest pięknie. Wiosną – cudownie. Roślinność, jak wszędzie, budzi się do życia. Zapach kwitnących lip przyprawia o zawrót głowy, a na łąkach i przy drogach mnóstwo maków:

  

To czas kiedy kwitną opuncje:

  

Nie da się przejść obojętnie, gdy na klombach i rabatkach kwiaty aż krzyczą kolorami, przyciągając wzrok, nie mówiąc o obiektywie aparatu:

  

Nie podejmuję też kolejnej próby opisania kolorów morza, czy nieba. Żadne słowa nie oddadzą tego, co zobaczyły oczy:

  

  

Nawet stolica, Korfu Town, tak gwarna i tłoczna latem, zdawała się być jakby jeszcze uśpiona. Dopiero czas sjesty nieco ją ożywił. Wakacyjny turysta takiego widoku bowiem nie uświadczy: tłumy dzieci z plecakami, czy studentów, którzy na czas sjesty wylegli na ulice, opanowali park i okoliczne restauracje, i wypełnili na kilka godzin swym gwarem dotychczas ciche uliczki miasta.

  

A podczas jednego ze spacerów, trafiła mi się jeszcze koza – artystka. Zawzięcie skubała sobie trawkę i liście z drzewa, nie zważając na to co się dzieje na drodze. Ale gdy przystanęłam na chwilę, odwróciła się przodem, zastrzygła uchem i – jak rasowa modelka, nie ruszyła się, póki nie zrobiłam zdjęcia. 

  

Piękna, prawda? Zeszłego lata upolowałam pięknego osła. Właśnie doznał zaszczytu wpakowania do ramki i otrzymał miejscówkę obok monitora. Można go wypatrzeć obok, w albumie. A póki co, będę mu patrzeć głęboko w oczy i zastanawiać się, czy dane nam będzie się spotkać jeszcze raz latem.