31 sierpnia - dzień bloga

           

Ja też nie miałam pojęcia, że taki dzień istnieje. Ale już wiem. To 31 sierpnia.
Anabell, dziękuję za wyróżnienie:)

Czasem robię rzeczy, o których kiedyś mówiłam, że kto jak kto, ale ja nigdy tego nie zrobię. I pisanie bloga zaliczyłabym właśnie do kategorii owych czynów ongiś niedostępnych, nieosiągalnych, absolutnie nie dla mnie. Gdy pomyślę, że jeszcze rok temu o tej porze, słowo blogosfera dla mnie nie istniało, nie czytałam żadnych blogów i nawet nie przypuszczałam, że sama takowy będę pisać, wydaje mi się to tak odległe… Byłam co prawda regularnym gościem pewnego zaprzyjaźnionego fotobloga, potem kolejnego, ale namowy na założenie swojego spełzały na niczym.
I w końcu się stało. Powstały „Zapiski niesforne”.
Czy pisanie bloga coś zmieniło w moim życiu? Przecież wszystko, cokolwiek robimy w życiu wywiera wpływ na naszą osobowość. Nawet jeżeli odciśnięty dziś ślad ukaże się wyraźnie dopiero za jakiś czas. Pisanie tego bloga sprawia mi ogromną frajdę. Inaczej bym przecież tego nie robiła:) Nie uganiałabym się np. za notesem i nie wyglądałabym głupkowato na plaży, jako jedyna bazgrząca w tłumie czytających. No ale ktoś musi bazgrać, żeby czytać mógł ktoś, prawda?:) Zawsze lubiłam pisać: listy, pamiętnik, coś tam do szuflady… Zresztą – często łatwiej przychodzi mi coś napisać niż powiedzieć. Taka moja natura. Wydusić coś ze mnie to niemal cud… Ale i na tym polu robię postępy.
Nie mam w zwyczaju pisać „pod publiczkę”. To byłoby jedno wielkie nieporozumienie. Ale stali bywalcy to wiedzą. Piszę o moim świecie, tak jak go widzę i odczuwam. Czasem jest śmiesznie, czasem beznadziejnie. Ale kto powiedział, że w życiu są tylko piękne chwile? To tak jak w kuchni. Czasem trzeba odrobiny ostrych przypraw, by docenić smak potrawy.
Za trzy tygodnie minie rok, gdy wyskrobałam pierwszego posta i z drżącymi rękami i kroplami potu na czole, jednym kliknięciem pokazałam go innym. I przyznam szczerze, że początki były dla mnie trudne. Zwłaszcza od strony technicznej. Sprzęt elektroniczny niekoniecznie pała do mnie sympatią... Dusza i zacięcie dezinformatyka nadal we mnie tkwią, ale przynajmniej z własnym blogiem już sobie daję radę. Metoda prób i błędów to jednak najlepsza metoda do nauczenia się czegokolwiek i coraz mniej spraw technicznych już mnie zaskakuje (choć chciałabym się móc w końcu normalnie zalogować, z mojego bloga niestety nie potrafię, bo… nie widzę tej opcji…)
Wiem jedno. Gdybym wtedy nie kliknęła „publikuj”, nie poznałabym tych wspaniałych ludzi, których linki są obok. Bardzo sobie cenię ich obecność i słowa. I cieszę się, że z kilkoma z nich mam kontakt pozablogowy. I że dla nich jestem effką taką z krwi i kości, a nie z literek:)
Reguły zabawy pozwalają mi polecić jedynie pięć blogów spośród tych, do których zaglądam. I tu, przyznam, zaczęły się schody. Bo dla mnie każdy jest godny odwiedzin. No ale skoro mus, to mus… Będą jednak tylko cztery. Taki kaprys…

Jeżeli ktoś jeszcze nie był, to niech koniecznie zajrzy tam (kolejność alfabetyczna, bo tak mi łatwiej):

Anabell – Tak szczerze mówiąc, wątpię, by ktoś ze stałych moich czytaczy jeszcze u niej nie był. Więc to informacja dla wszystkich anonimowych cichociemnych. Jej blog to prawdziwa kopalnia wiedzy. Tematyka tak różnorodna, że potrafi zaskoczyć zakresem zainteresowań. To jeden z jej postów sprawił, że się zawzięłam i w końcu odnalazłam na niebie Syriusza:) No i z jej bloga trafiłam do wielu moich blogowych znajomych. I odwrotnie pewnie też;) Polecam nie dlatego, że poleciła mnie i wypada się odwdzięczyć. O nie. Polecam, bo jej blog jest tego wart.

Mijka2 – Niezwykle serdeczna, życzliwa i energiczna osoba. Pisze o tym co dla niej ważne. I robi to w sposób, który sprawia, że czuję się u niej tak swojsko, jakbym ją znała od… dawniej niż dawno, czyli od zawsze.

Postautoportret – Mieszkaniec Krainy Deszczowców, gdzie – jak się okazuje, też czasem wygląda zza chmur słońce. Wrażliwy na dźwięki muzyki i słowo pisane. Czarodziej słowa. Pisze z taką lekkością, że naprawdę chce się czytać. I czytam.

Trutu-lalala – Z ogromną przyjemnością zaglądam do jego Trutuświata. Ma niebywałe poczucie humoru i zadziwiający dystans do otaczającego świata. Gdy doprawi to wszystko szczyptą autoironii – efekt zawsze niesamowity.

Zasady zabawy:
1.Napisz na swoim blogu specjalną notkę, w której opiszesz dlaczego zostałeś/łaś blogerem? Czy blogi zmieniły coś w Twoim życiu? Co daje Ci blog? Czy dzięki blogom przeżyłaś/łeś coś ciekawego? Czy dzięki blogowaniu poznałaś/łeś interesujących ludzi?
2.Opisz również 5 blogów, które uważasz za warte poznania przez innych. Opublikuj linki do nich na swoim blogu i w ten sposób wytypuj ich autorów do naszej zabawy. 
3.Umieść w tej notce naszą specjalną grafikę.
4.Pod notką opisz zasady zabawy.

Tyle:)