Część 6. Każda bajka ma swój koniec

I mogłabym tak jeszcze pisać i pisać. Bo np. dość ciekawe badania socjologiczne można by przeprowadzać na naszej hotelowej stołówce. Czytaj – w restauracji. Było to miejsce, które z chęcią omijałabym szerokim łukiem, gdyby nie to, że dawali tam jeść – a to akurat moje ulubione zajęcie. Szlag mnie jasny trafiał, jak chłopcy, widać za przyzwoleniem swoich rodziców, bo ci nie oponowali – siadali do posiłków w czapkach na głowie. Toć to nawet w Izraelu, napotykani w restauracjach hotelowych Żydzi, jedynie jarmułki zakładali na głowę, a nie bejsbolówki z daszkiem jak wiata przystankowa… O wydłubywaniu resztek jedzenia z zębów, zdejmowaniu aparatu ortodontycznego przy stole, mlaskaniu, siorbaniu i innych odgłosach lub widokach też nie będę pisać, bo a nuż ktoś właśnie je i mu apetyt odbiorę. Do tego było głośno jak w ulu. Z ulgą więc wychodziłam stamtąd trzy razy dziennie, a przeszczęśliwa byłam, jak udało się trafić na posiłek i było niemal pusto, bo albo tłumy jeszcze nie przyszły jeść, albo właśnie sobie poszły.
A papu było mniamuśne. Oj, na tym to ja się znam i byle czym mnie nie zadowolą. Co prawda jak czegoś nie znam to nie jem, ale jak znam i mi się nie spodoba w wyglądzie lub zapachu – to też nie zjem. A tam jadłam. Nawet ryby się chwyciłam, co normalnie nie lubię. I tylko nie wiem czemu schudłam 4 kilo... Tak, tak, przyznaję się bez bicia – schudłam:( W życiu po wakacjach nie schudłam i dawno nie pamiętam, by aż tyle. Ale mama mi to przeklarowała, że to pewnie przez te codzienne górskie wspinaczki do pokoju. 4 razy dziennie co najmniej wspinałyśmy się pod tę górę. Nie korzystałyśmy z busika i już po trzech dniach przestałyśmy dyszeć na pierwszym zakręcie po ostrym podejściu. A najlepiej wchodziło się i schodziło nie w żadnych klapeczkach, tylko w butach na obcasie. Rewelacja! I chyba już teraz wiem, czemu co niektóre panie wybierają się na tatrzańskie szlaki w szpileczkach, hihi:) 
Cały ten pobyt na Korfu był dziwny. To już pisałam nie raz. Od samego początku wszystko nie po mojej myśli. Ale dziś nie żałuję ani jednego spędzonego tu dnia. I tak przez ten cały czas poznałam więcej ludzi, niż poznaję przez pozostałe 11 miesięcy roku. To prawda, że ciągle obracam się w tym samym towarzystwie. Wieczorami jestem ledwo żywa, albo kończę robotę na tzw. wczoraj. Nie ma gdzie wyjść, kiedy, ani tak naprawdę z kim. Bo przecież żeby wyjść, trzeba mieć z kim. Inaczej jesteś potraktowana jak… wiadomo – szuka przygody. Może więc to atmosfera wakacji powoduje, że jestem całkiem inna niż w Polsce. Owszem, pewne nawyki zostają, w pewne wpadamy po kilku dniach. No bo jak leżaki ciągle w tym samym miejscu na plaży więc i poranne frappe w tej samej knajpce przy plaży. I już po kilku dniach kelner od progu krzyczy czy to co zawsze, aż w końcu uczy jak to frappe zrobić samemu. Choć przy okazji miał niezły ubaw, że w zimie będę pić zimne frappe, żeby mi się gorąca Grecja codziennie przypominała:)
Nie ulega wątpliwości, że mimo pewnych spraw, które zepsuły mi na długo humor – i o których nie chcę z wielu powodów pisać, mimo nocy na lotnisku, dwóch pierwszych koszmarnych dni i niemal wszystkich nieprzespanych nocy (przespałam tam tylko jedną całą noc – przedostatnią, wszystkie inne ledwie przedrzemałam… nasze „małżeńskie łoże” było tak miękkie, że czułam każdą sprężynę wbijającą się w każdą część ciała przy każdym ruchu…) – pobyt zaliczam do udanych :)
Na pewno na długo zostanie mi w pamięci tzw. babski wieczór. Przedostatni wieczór, gdy przy lampce wina (a raczej dwóch, bo Boski, gdy przyszedł się przywitać, jeszcze dolał od firmy po kielonku…) pogadałyśmy sobie od serca. O życiu. I o tym wszystkim co nas spotkało dobrego i złego przez ostatnie dni. A potem dostałyśmy takiej głupawki, że musiałyśmy się ewakuować do hotelu, żeby sobie nie pomyśleli, że się upiłyśmy. Mięśnie przepony dostały wtedy taki wycisk, że ledwo wdrapałyśmy się pod tę naszą górę, śmiejąc się jak dwie głupie. Dawno się tak nie uśmiałam:) I to była ta jedyna przespana noc.
Wyjeżdżam bogatsza o nowe przemyślenia, doświadczenia, obserwacje. Gdyby to zależało ode mnie – zostałabym tu dłużej. Choć właściwie nie mam po co. Każda bajka ma jakieś zakończenie. I każdą bajkę się miło wspomina, powracając do niej z sentymentem, gdy ciężko na duszy. Ja do tej bajki będę wracać w myślach bardzo często. Czy wrócę do niej za rok? Nie wiem. Pytanie to zadawała mi każda osoba, z która się żegnałam: „Wrócisz tu znowu za rok?” I każdemu odpowiadałam „Nie wiem. Nigdy tego nie wiem”. Choć całą duszą niczego innego nie pragnę niż wrócić tam znów. Tam jestem szczęśliwa, nawet jak wieje ten okropny wiatr. Tam jestem inna i nawet czasem sama siebie nie poznaję. Ale nie wiem co rok przyniesie, jak się wszystko potoczy. Choć kto wie, może choć raz w końcu będzie po mojemu? :)