licencja na zabijanie

Trąbka, sygnalizująca kolejny pogrzeb wśród moich bezkonfliktowych sąsiadów, już raczej nie wywołuje u mnie takich dreszczy, jak kilka lat temu, gdy wprowadziłam się na Wichrowe Wzgórze. Dziś jednak jej sygnał wyciągnął mnie na balkon. Na cmentarzu był tłum ludzi, jakby było co najmniej Wszystkich Świętych. Przy tzw. trzeciej bramie jeden samochód pogrzebowy wycofywał z cmentarza, a drugi już czekał by tam wjechać. Jedni żałobnicy powoli wychodzili, drudzy ustawiali się w niewielkim kondukcie. Z przeciwnej zaś strony, od tzw. głównej bramy nadciągała niekończąca się fala ludzi, która zasilała ogromny tłum zgromadzony niemal w centrum cmentarza.
- No tak – pomyślałam. – To TEN pogrzeb…
Wracali z wakacji. Nie dojechali do domu. Kierowca wyszedł z wypadku z niegroźnymi obrażeniami. Ale dla jego żony i dwójki dzieci ta podróż była końcem podróży przez życie… Cóż z tego, że mieli zapięte pasy i zadziałały poduszki powietrzne? Siła uderzenia była tak wielka, że nie mieli szans.
Patrząc na to morze głów zastanawiałam się ilu ze zgromadzonych żałobników to rodzina, sąsiedzi, znajomi z pracy, koledzy ze szkoły itd., a ilu przyszło z czystej ciekawości. No tak, ja też na moment stałam się mimowolnie gapiem..
W tym samym momencie kończył się jeden pogrzeb a zaczynał inny. Dlaczego tam nikt nie poszedł „popatrzeć”? Bo co? Bo tamte pogrzeby były takie zwyczajne, pospolite, a ten, taki potrójny, niespotykany? W końcu nie co dzień ginie w wypadku niemal cała rodzina, nie co dzień można iść na taki pogrzeb, nie wiadomo kiedy będzie następna okazja…
My, ludzie, jesteśmy straszni. Uwielbiamy karmić się ludzką tragedią, żerować na czyimś bólu i szukać tematów dla sensacji i plotek. Nogi mi się dzisiaj ugięły, gdy usłyszałam, iż jedna pani stwierdziła, że pójdzie na pogrzeb bo chce „zobaczyć jak się będzie zachowywał ten facet co to rodzinę zabił, a sam przeżył”… 
Gdy wczoraj spytano mnie czy się wybieram na pogrzeb, spytałam „A powinnam?” I zapadła dziwna cisza. „No ale wiesz…” – No tak wiem, ale przecież nie znałam. Po co mam iść? Bo wypada się pokazać? Tylko, że to chyba nie czas i miejsce, by się „pokazywać”. Ci ludzie przeżyli ogromną tragedię, to ich prywatny ból, tam nie powinno być miejsca dla gapiów…
Patrząc jeszcze przez chwilę na owe napływające tłumy, przypomniałam sobie pewnego pana, który zaskarżył do Trybunału Konstytucyjnego przepisy o konieczności zapinania pasów w samochodzie. Ograniczały one jakoby jego konstytucyjne prawo do wolności (tylko nie wiem już wolności czego?...). Bardzo się cieszę, że TK podtrzymał owe przepisy jako zgodne z konstytucją. Straciłam kilku znajomych i mojego serdecznego Przyjaciela, w wypadkach samochodowych. Wszyscy mieli zapięte pasy. I pewnie ktoś spyta „To po co je zapinać, skoro i tak zginęli?” Gdybym myślała tymi kategoriami, od kilku lat by mnie tu już nie było. Żyję, bo właśnie zapięte pasy przyciągnęły mnie z powrotem do fotela, gdy ktoś postanowił zaparkować w bagażniku samochodu, którym stanęliśmy przed przejściem dla pieszych... Jeden z policjantów powiedział mi potem, że jakby nie pasy, to przy tej sile uderzenia byłabym w samochodzie, który stał przed nami. I nie szkodzi, że przez tydzień nie umiałam odwrócić głowy na boki, a skutki wypadku pewnie jeszcze długo będą dawały o sobie znać – żyję:) Bo zawsze zapinałam pasy. Teraz tym bardziej. Nawet jak siedzę na tylnym siedzeniu. Choć wiem, że to nie daje stuprocentowej gwarancji, ale daje szansę.
Na prawo jazdy zawsze mówiłam z przekąsem „licencja na zabijanie”. Zresztą pewnie nie tylko ja. A niedawno, z nieukrywanym zdziwieniem, dostrzegłam wyłaniający się z krzaków ogromny billboard „Prawo jazdy to nie licencja na zabijanie”.
Za kierownicą już raczej nie usiądę, choć to nie ja byłam kierowcą. Moją prostokątną licencję noszę razem z innymi dokumentami. Chyba z przyzwyczajenia. Ale jest tam też inny prostokącik. A na nim jest napisane, by po mojej śmierci przekazać narządy tym, którzy je będą potrzebować. Mnie już do niczego nie będą przecież wtedy potrzebne.