codzienność

Świat wokół nas jakby nieco zwolnił, ale się nie zatrzymał. Życie toczy się dalej. Ludzie nadal się kochają i nienawidzą, kłócą i godzą, zmagają ze swoimi problemami i upajają szczęściem.
Zakochani nadal umawiają się na randki i cieszą każdą spędzoną ze sobą chwilą.
Domcia urodziła zdrową córeczkę i pewnie zdąży przygotować się do matury.
Szwagrowski niestety do matury w tym roku nie przystąpi, bo stan jego ojca jest z dnia na dzień coraz bardziej poważny. Teść mojej Siostry zmaga się z rakiem, a Siostra zmaga się z jego oślim uporem i złośliwością. Z uporem maniaka broni się on przed lekarzami i szpitalami, a że swoją synową wyklął jakiś czas temu, więc każda próba pomocy mu i konsultacje z lekarzami są przeprowadzane w głębokiej tajemnicy. Każde wymienienie Jej imienia w jego obecności kończy się nową wiązanką przekleństw i coraz wymyślniejszymi zarzutami, jakie tylko w chorym umyśle mogą się narodzić. Nie wiem skąd ta drobna istota, jaką jest Sis, ma tyle siły. Dla mnie jest Wielka.
Tak to już chyba jest, że w drobnych kobietach często drzemie wielka siła. Jedna z nich znokautowała mnie bowiem wczoraj jednym palcem i małą pięścią. I choć ostrzegałam, jak może się skończyć dźganie mnie palcem, jakie efekty mogą przynieść niewinne kuksańce, to i tak rzeczywistość przerosła wszelkie wyobrażenia. W śliwkowym niekoniecznie mi do twarzy, ale przedramię już mieni się wszystkimi odcieniami fioletu. A to wszystko jedynie efekt żartów. Nie chciałabym oberwać od Niej na poważnie… 
Dziś zaś… No właśnie. Dzisiaj.
Od soboty, z racji żałoby, tu i ówdzie, na prywatnych domach, urzędach, szkołach i innych budynkach publicznych, wywieszone są flagi opasane kirem. I choć wszyscy doskonale wiedzą, że flagi są biało-czerwone, to już samo ich prawidłowe wyeksponowanie okazuje się być wyższym stopniem wtajemniczenia. Moje dzieciaki w gimnazjum są dręczone przez niemal trzy lata w kwestii różnych wariantów ich zawieszenia i nawet nie wdaję się przy tym w jałowe dysputy pt. „A po co mi to?”. A jednak, jak przychodzi co do czego, to zaczynam się zastanawiać, czy to ze mną jest coś nie tak, że innych oczy nie bolą, a ja to zawsze muszę wszystko wypatrzeć?… 
Już w poniedziałek, przechodząc obok biblioteki, spojrzałam na jej okna z niedowierzaniem. Myślałam, że się przejrzałam. Wczoraj jednak okazało się, że absolutnie z moim wzrokiem jest wszystko w porządku. Ale chyba tylko z moim… Dziś już nie wytrzymałam i wdrapałam się po schodach nie piętro. Wyłuszczyłam miłej pani co i jak. Pani zeszła ze mną, podumała nad tym co zobaczyła i ze zdziwieniem na twarzy stwierdziła, że przecież wszystko w porządku. Więc ja grzecznie jeszcze raz tłumaczę, że nie, że powinno być na odwrót. Spojrzała na mnie jak na dziwaka, ale obiecała, że się tym zajmie. Ponad dwie godziny temu wróciłam do domu. Spojrzałam w stronę biblioteki i… Proszę spojrzeć samemu. Przepraszam za jakość. Miałam pod ręką jedynie telefon. Ale czy to ze mną jest coś nie tak, czy może moja biblioteka jest eksterytorialną częścią Monako?