i już po

Po Świętach oczywiście. Bardzo się cieszę, że udało mi się je spędzić z tymi wszystkimi, którzy naprawdę są mi bliscy. I już nawet nie ważne, że od soboty, mój stary znajomy, kręgosłup, ciągle melduje mi swoją obecność bólem czasem trudnym do zniesienia. Jak się pierwszy raz w życiu ogrywa Młodych i Babcię w „Chińczyka”, to nic nie jest w stanie przyćmić radości z tego historycznego wydarzenia:) Nawet Młody się nie obraził, że był ostatni. Takie wrażenie zrobił na wszystkich mój niebywały sukces. 
Ale wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że było to przysłowiowe ziarnko dla ślepej kury, bo w niedzielę wieczorem tradycyjnie zostałam daleko w tyle, za wszystkimi, co rusz zmuszana do zaczynania gry od nowa. Ale i skład grających był już całkiem inny. Tak, tak. Niektórzy namiętnie grają w brydża, skata, pokera, szachy czy układają scrabble. My testujemy nasze charaktery nad planszą do „Chińczyka”.  
Cały ten wielkanocny czas był bogaty w nieprzewidywalne sytuacje i ogrom wrażeń, które znalazły ujście w sposób, którego też nie byłam w stanie przewidzieć. 
Nie lubię go. Pojawia się jak klasyczny nieproszony gość. Pakuje się w sam środek przyjęcia, rozsiada wygodnie w fotelu, przejmuje rolę wodzireja i choćby się chciało wściec – wyniesie się dopiero wtedy, gdy sam tego będzie chciał.
Już zapomniałam, jak może boleć głowa. Wczoraj wieczorem, kolega Hefajstos, walnął z grubej rury w wielki dzwon i jedyne co mnie pocieszało, to to, że chwilę wcześniej wyszedł ostatni z gości. Jego boska kuźnia w mojej głowie ruszyła pełną parą z poświąteczną produkcją, jakby chciała nadrobić zaległości z ostatnich kilku miesięcy, gdy tylko od czasu do czasu coś stuknęło, puknęło i niegroźnie pohałasowało.
To była strasznie długa noc…
Dziś zaś, od samego rana, przekonywałam samą siebie, że moja głowa zdecydowanie nie jest poduszeczką do wbijania krawieckich szpilek, chociaż każde mrugnięcie powieką, czy ruch gałką oczną udowadniały, że jest właśnie tak a nie inaczej. Ale i to powoli mijało. Nawet udało się uwiesić na trochę dłużej niż dłużej na telefonie. I przy okazji odkryłam jego nową funkcję: samokontrolujący się czas trwania rozmów:) Po niecałych 10 minutach, bez żadnych skrupułów, rozłącza gaduły i wcale się nie przejmuje, że ktoś jest akurat w środku wymiany ważnych dla ludzkości informacji. I tak całą rozmowę… No ile można się upewniać czy ta cisza w słuchawce wynika z zasłuchania, a może przyśnięcia rozmówcy, czy też może telefon się zmęczył, rzucił fochem i postanowił odpocząć?
Koniec marudzenia. Trzeba się jakoś ogarnąć po tych świętach:) Idę się trochę poruszać w kuchni. Tak, wiem. Byle ostrożnie. Nic ciężkiego nie dźwigać i nie wykonywać gwałtownych ruchów:)