„Czy ty się boisz myszy?”…

Strach ma wielkie oczy i czasem nasza wyobraźnie jest na tym tle naszym największym wrogiem. Boję się wielu rzeczy. Jak chyba każdy. I czasem się zastanawiam, czy nie łatwiej by było wymienić czego się nie boję. Myszy i szczurów się na przykład nie boję. A przynajmniej nie biję rekordów w skoku wzwyż na ich widok. W liceum (na biol-chemie byłam…) dostałam nawet z koleżankami pod opiekę dwie białe myszki. Po kilku miesiącach trzeba było wykosztować szkołę na większe akwarium, bo się w oczach mnożyły… Za to wyginęła cała szkolna hodowla patyczaków, będąca pod opieką koleżanek ze stolika obok.
I pająków się nie boję. „Laciem go” – i po sprawie:)
Ale boję się wody. W ilościach hurtowych uznaję jedynie w wannie i pod prysznicem. Morza wszelkiego rodzaju „zaliczam” jedynie do kolan. Choć zdarza się, że w wyjątkowo wyjątkowych sytuacjach przepłynę kilka metrów swoją, jakże oryginalną żabką-pokraczką, albo podziwiam błękit nieba udając, że płynę na plecach. Musi być jednak jeden warunek: świadomość, że dno jest na wyciągnięcie ręki lub nogi. No taki bzik. Ale niegroźny przecież.
I latać się boję. Co przy moim umiłowaniu do podróży za siódmą górę i jedno morze, jest sprzeczne z jakąkolwiek logiką. Nie trzeba mnie siłą wsadzać do samolotu, ani nie uciekam w panice z pokładu do sali odlotów. Jak siądę w fotelu i zapnę pasy, to już mi wszystko jedno. Gapię się przez okno (nawet jak siedzę przy przejściu…) i całkowicie się wyłączam. Ale też jestem przeszczęśliwa, gdy poczuję charakterystyczne uderzenie kół o płytę lotniska. Największy strach jest na kilka dni przed wylotem. I wtedy jakimś dziesiątym zmysłem wyłapuję wszelkie informacje o awariach samolotów, albo – co gorsza, o ich katastrofach… No i teraz mam miesiąc, by się oswoić z myślą, że trzeba będzie polecieć. Ale na szczęście najbliższe tygodnie będą dość intensywne, więc i czasu na myślenie dużo nie będzie.
Żeby zająć myśli i zrobić coś konstruktywnego, wysprzątałam wczoraj hacjendę na Wichrowym. I nawet w papiery zajrzałam. Nazbierało się ich dość sporo od ostatniej „inwentaryzacji”, więc chyba czas był najwyższy. I oczywiście znalazłam. O ile można znaleźć coś, czego się nie szuka. Samo wpadło w ręce. Co? Pismo z banku o zmianach numerów kont. A jak było potrzebne 3 tygodnie temu, to choć wywróciłam mieszkanie do góry nogami – nie było gada! Schowałam tak, żeby pamiętać. Nigdy nie wiadomo kiedy i na co się znowu przyda.
I informacje o ubezpieczeniu bankowym znalazłam. Nawet pralkę za mnie naprawią:) Co przy mojej nieodwzajemnionej miłości do sprzętu elektronicznego jest bardzo cenną informacją:) A wśród wielu, wielu pozycji znalazłam też sprowadzenie zwłok z zagranicy. Muszę powiedzieć w Domu. Nie. To nie przejaw mojego czarnowidztwa. To raczej coś w stylu „w razie, gdyby”. Też schowałam do wszystkich papierów. Do oddzielnej teczki.
A przy okazji banku – kolejny pin przyszedł poleconym. Da się?...