bliskie spotkanie z Matką Ziemią

Oto kobieta upadła… A upadła z wielkim hukiem i jękiem. Szło toto rozanielone, śmiejące się do własnych myśli, po kilku dniach humoru niemal na granicy rozpaczy, i to całkiem czarnej, i nagle bęc. No to teraz siedzi boczkiem, na krawędzi krzesła, bo inaczej się nie da… Trzeba było patrzeć pod nogi, sieroto życiowa…
Co ją tak rozanieliło? U fryzjera się wysiedziała grzecznie i potulnie przedpołudnie całe, by zobaczyć w lustrze dzieło własnego pomysłu i rozbawić nim wszystkich obecnych. Do wiewiórki jej jeszcze daleko i do TEGO też, ale ostatni raz taka ruda była po wpływem wakacyjnego słońca, że kraju nie wspomnę, by znów nie zatęskniła. Po łapach dostała za własnoręczne wypitolenie grzywki i musiała obiecać przy wszystkich zgromadzonych, że nigdy więcej nie weźmie się za to, do czego zdecydowanie nie jest stworzona. Rozbawiła ją myśl, że jest zbyt rozpoznawalna we wsi i zbyt podobna do reszty familii, by się móc kogokolwiek z niej wyprzeć. Choć na szczęście wypierać się nikogo nie musi. A wszystko przez pana, który pojawił się w królestwie suszarek i nożyczek tuż po niej. Sądząc z zażyłości i atmosfery rozmowy, jakiś znajomy fryzjerki. Po pożegnaniu się z większością włosów (których przed włączeniem maszynki i tak było niewiele więcej…), rozsiadł się wygodnie w fotelu i kontynuował konwersację. A po niemal pół godzinie, obserwując walkę fryzjerki z niesfornymi włosami bohaterki, stwierdził:
- Kojarzę skądś panią, ale nie wiem skąd.
- Też pana kojarzę, ale też nie wiem skąd – odparła z uśmiechem, przebijając się przez szum suszarki.
Już po minucie ustalono ponad wszelką wątpliwość, że to kolega z podstawówki jej brata, ale ona dalej nie wiedziała kto zacz, bo nie wpadła na ten genialny pomysł, by się dopytać o jakieś imię przynajmniej.
A gdy już ruda czupryna została w miarę ujarzmiona, schowała owo szalone dzieło pod beret i ruszyła zmierzyć się z codziennością. No i się zmierzyła. Z grawitacją na początek. Oj, bolesne było jej bliskie spotkanie z Matką Ziemią. Ale w jednym kawałku dotarła do celu i dziś już więcej opuszczać ciepłego mieszkania nie ma zamiaru.
A już myślała, że po dziwacznej pobudce, nic ciekawego się więcej nie przydarzy. No bo dziwnie tak się rano budzić z uczuciem, że ktoś z całej siły szarpie za łóżko, kiedy ma się świadomość, że nikogo więcej w mieszkaniu nie ma. A na pewno nie straszy. Przynajmniej nie o takiej porze… Z radia się dowiedziała, że znów zakołysało. 3,2 w skali Richtera. 7 w kopalnianej…
No i masz babo placek. A raczej stłuczone cztery litery.