udało się:)

- Witaj staruszko! – ledwie włączyłam telefon, zadzwonił mój krakowski (z wyboru, nie urodzenia) Kuzyn.
- Jako szczęśliwa posiadaczka stuprocentowego VAT-u, informuję z radością, że jeszcze się nie sypię – wyszczerzyłam zęby, choć i tak mnie nie widział.
- No patrz, a ja już się zamartwiałem, że w tym wieku to się już pod kroplówką leży – ten to wie, jak się prawi komplementy..
- Nie tylko, że nie leżę, ale właśnie z kina wyszłam – odparowałam.
- Emeryci mają zniżki? – nawet nie próbował zamaskować złośliwości.
- A weszłam na zniżkę, weszłam. Żebyś wiedział – bo weszłam, taki mam pożytek z mojej szkoły językowej, a co. – Ale Ty chyba lekarza zmieniłeś. Jakoś pamięć Ci się poprawiła. Normalnie trafiłeś co do dnia – a masz złośliwcze, ja też potrafię.
- No dobra, przyznaję. Przypomnienie w telefonie w końcu ustawiłem po ostatnich wpadkach i alarm wyje.
- Na mnie wyje? Wow. Jestem z Ciebie dumna – powiedziałam całkiem serio.
- A to kino, to chociaż warto było? – bardzo zręcznie zmienił temat.
- Było… – I tu się rozpłynęłam nad filmem.
Bo naprawdę było warto. Lubię takie filmy, gdzie ciągle ci się wydaje, że już wiesz wszystko, a na końcu i tak będziesz zaskoczony. Długi był, ale wcale mi się nie dłużył, bo ciągle się coś działo. Choć nie. Ostatnie pół godziny troszkę się ciągnęło. Było bowiem coś co mnie rozpraszało. Ogromne okna z widokiem na plażę. A prawie cała akcja rozgrywała się w deszczową pogodę. Od tego spływającego po szybach deszczu, tego szumu wody, zachciało mi się sikać… Rany… Ale dałam radę:)
A tak na poważnie, co mnie jeszcze zachwyciło i to dosłownie? Piękne zdjęcia. Takie nieprzekoloryzowane, spokojne, naturalne. Przepraszam za brak precyzji. Nie jestem krytykiem filmowym i nie potrafię tego inaczej nazwać. Muzyka też mnie trochę zaintrygowała. Wcale się nie narzucała. W pewnym momencie miałam nawet wrażenie, że komuś dzwoni telefon, a to była muzyka z filmu, delikatna, cicha, choć nadająca całości odpowiedni klimat. I tak sobie wtedy skojarzyłam „Dziecko Rosemary” – bardzo podobny klimat muzyczny. Widać Polański tak lubi.
Polecam. Jeżeli ktoś lubi ten gatunek filmu – nie rozczaruje się na pewno.
I tak w ogóle – udało się. Dzień się za chwilę kończy, a ja się naprawdę od rana uśmiecham. Mam nadzieję, że mi tak zostanie jakiś czas:)