Podaj hasło

Hasła i odzewy nieodparcie kojarzą się nam z dziecięcymi zabawami, podczas których jedynie wtajemniczeni mogli wejść do naszej sekretnej piwnicy, czy odebrać liścik zostawiony w sklepie podczas zabawy w podchody.
Oglądając filmy o tematyce wojennej, którego bohaterowie są mocno zakonspirowanymi działaczami podziemia, również co krok napotykamy na dziwne wymiany zdań. No tak. Hasło – odzew. Wszystko musi się zgadzać, bo inaczej kocioł.
Gdybym posłużyła się hasłem „W Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle”, chyba nikt nie miałby problemu z odzewem „Zuzanna lubi je tylko jesienią”. Całkiem niedawno zresztą wspominał o nim Smooth na swoim blogu, choć w całkiem innym kontekście. I właściwie gdyby nie On, nawet bym nie wiedziała, że J-23 znów nadaje w telewizorni:) 
A gdybym zacytowała taki krótki, z pozoru bez sensu dialog:
„- Ja Oka, ja Oka, jak mnie słyszysz? Odbiór.
- Ja Grab, ja Grab, słyszę cię dobrze.”,
to pewnie w konkursie „Z jakiego filmu pochodzi cytat?” – byłyby same równoległe pierwsze miejsca. (Oczywiście zacytowane to zostało z zawodnej pamięci, zatem i cytat pewnie nie do końca wierny oryginałowi. Za co fanów powyższego serialu przepraszam.) 

Czy w codziennym życiu, dalekim od dziecięcych zabaw i konspiracyjnych spotkań, posługujemy się tego typu zestawieniem? „Oczywiście, że tak!” – krzykną niemal wszyscy, zgodnie wskazując na hasła, jakimi posługujemy się podczas pracy na komputerze. No bo poczta, blog, jakiś portal, a może nawet i komputer na dzień dobry wita nas komunikatem „Podaj hasło”. 
A poza tym?
Poza tym też wymyślamy sobie hasła i oczekujemy prawidłowego odzewu, aby „nawiązać kontakt”. Oczywiście hasło często jest to samo dla wszystkich, ale po odzewie wiemy z kim mamy do czynienia.
Skąd te moje dzisiejsze zapędy w kierunku „hasło – odzew” ?
Wszystko przez mój domofon.
Taki zwykły. Bez kamery. Więc nie widzę, kto u stóp wieży stoi i przebiera nogami na mrozie. Jest tylko fonia. 
Na dźwięk domofonu, do słuchawki pada hasło „Tak?” – bo takie sobie wymyśliłam. Czasem je zmieniam na „Kto tam?” lub „Słucham?” (w końcu słucham, jakby na to nie patrzeć; do słuchawki mówię przecież). I pada odzew:
- No cześć, to ja.
Albo:
- No.
Albo:
- Ja.
A czasem pada samo:
- Cześć.
I w głowie zaczyna się wielkie przetwarzanie danych, które to „Ja” lub „No” stoi i gada do mnie przez kable. Próbki głosu zakodowane w pamięci w ułamku sekundy zostają zestawione z tymi ze słuchawki i już wiem kto się wdrapał na Wichrowe Wzgórze.
Sporadycznie się zdarza, że ktoś podczas meldowania się do domofonu, przedstawia się zgodnie z danymi zapisanymi w dowodzie. Komunikat jasny – nie zna hasła, więc na odzew nie mam co liczyć. Gdy jednak pada znajomy odzew, ale nie ma on potwierdzenia „w dźwiękowej bazie danych”, zdarza się, że trzeba dopytać kto zacz i w jakim celu ewentualnie.
Rzeczywistość hasłowo – odzewowa może jednak czasem być powodem konsternacji stojących na uboczu obserwatorów. Bo kto normalny rozmawia w sposób taki mniej więcej:
- Tak?
- No.
Koniec rozmowy. „No” zidentyfikowany. Most zwodzony uruchomiony. Można wdrapywać się dalej.
A co sądzić o rozmówcach, jeżeli blokada mostu zostaje zwolniona po rozmowie typu:
- Tak?
- Renifer.
Na usprawiedliwienie powiem tylko, że Mikołaj wyprzedził go o jakieś trzy godziny. Ale za to przyniósł dobre pączki. Mniam:)
Renifer też przyniósł. Zjedli z Mikołajem. Mnie chwilowo pozostała bierna asysta, bo oczy się nie dogadały z żołądkiem. Ale nic straconego. Ten, co się tak do mnie uśmiechał pół dnia z talerzyka, dokończył żywota chwilę temu. Mniam:)