niedzielny obiad

Moja świętej pamięci Babcia często powtarzała, że jak Pan Bóg chce kogoś ukarać, to mu najpierw rozum odbiera. I, jak każda Jej życiowa mądrość, tak i ta ma przełożenie na życie codzienne. Moje zwłaszcza.
Zaprosiła mnie w niedzielę Siostra na odpustowy obiad. Odpowiedziałam na zaproszenie bez zastanowienia, bo wiem, że nie ma przed kim się wygadać, a przez telefon to nie to samo co na żywo. A problemów zamiast jej ubywać, to przybywa, jakby wyrabiała normę za całą rodzinę. I choć wizja przesiadek i przedzierania się na jej hacjendę przez zaspy nie zachęca do podróży w tamte strony, zwłaszcza zimową porą, rzuciłam wyzwanie przygodzie. I to nic, że na metropolitalnym dworcu utonęłam po kostki w błocie, bo nikt topniejącego i rozjeżdżonego przez autobusy śniegu nie wywozi. To nic, że pierwszy raz tej zimy, śnieg mi się nasypał do kozaków (a są po same kolana…), bo mi się ścieżki w parku pomyliły i trzeba było na skróty, przez śnieg w ilościach masowych, przekopywać się do głównej drogi. Wszystko stało się nieważne, gdy zajechał przed nos pyszny obiad, czyli tarte kluski, rolada i modro kapusta. Jak odpust, to odpust. Siostra do tradycji bardzo przywiązana. Obiad porządny musi być. A jakąś godzinę później, rozpływając się nad jeszcze pyszniejszym tiramisu, sama nie wiem jak to powiedziałam, ale to zrobiłam:
- Ty, Siostra. To może w niedzielę przyjedziecie do mnie już na obiad, a nie tylko na kawę?
No i oto są skutki nadmiernej pracy kubków smakowych takiego żarłoka, jak ja. Mózg mu się wyłącza i nie wie co mówi.
Pełną zdumienia ciszę przerwała Wiewióra, która ni stąd ni zowąd, wyrosła po drugiej stronie stołu i splatając swe małe łapki jak do modlitwy, wyszeptała w błogim zachwycie:
- Będzie spaghetti?
No i masz ci los. Pięknie. Mistrzem kuchni to może nie jestem, ale poza spaghetti umiem ugotować jeszcze co nieco. Osłupiała początkowo Siostra odzyskała dar mowy i przyjęła zaproszenie. Czemu osłupiała? Bo niedzielny obiad na Wichrowym Wzgórzu, w dodatku z zaproszonymi gośćmi, to wydarzenie bez precedensu. I oto Ona, wraz ze Szwagrowskim i Wiewiórą, mają być tymi pierwszymi z pierwszych. Bo w tygodniu ktoś na obiad lub późną kolację się trafia, ale w niedzielę?
No i teraz kombinuję, co by tu ugotować, żeby jeszcze kiedykolwiek chcieli mnie odwiedzić w porze obiadowej, a Wiewióra przestała kojarzyć ciocię z tym przydługawym makaronem na talerzu. To znaczy, mam plan, listę zakupów też i teraz teorię trzeba wprowadzić w praktykę.
Zakupy oczywiście odwlekać będę maksymalnie na ostatnią chwilę tłumacząc się tym, że są ferie i zaczęły się dyżury przy młodocianych potomkach Brata mego zapracowanego. 
Właśnie. Muszę coś dla nich wymyślić na jutro, bo ileż można przegrywać z tymi szachrajami w chińczyka? Chyba ich zmuszę do ciężkiej fizycznej pracy i będziemy robić papierowe motyle. Taka mała namiastka wiosny. A co:)