motyle

Zaczęło się od nieśmiertelnego i wyświechtanego, jak moje dżinsy:
- Ale ja nie umiem. – To Młoda.
Za chwilę padło:
- A wiesz, ale ja umiem robić super odrzutowce z papieru. – To Młody.
Ale ciocia, czyli ja, nieugięta była.
- Ja też nie umiem, ale razem się jakoś nauczymy – udawałam, że nie słyszę przepisu na super szybki, bezzałogowy samolot z papieru.
- No dobra załogo, potrzebujemy tak:… - i zaczęłam wyliczać czego nam potrzeba do wykonania zadania, a ekipa – o dziwo, głośno się zastanawiała, gdzie Babcia trzyma wymieniane rzeczy. Za chwilę na stoliku leżały nożyczki, igła, nici, taśma klejąca (Dziadek gdzieś skutecznie schował klej…), blok rysunkowy i Babcin papier do pakowania prezentów… I talerz, bo trzeba było kółko narysować:)
- A czego tak właściwie ciocia uczy w szkole? – spytała Młoda, patrząc jak odrysowuję talerz na papierze.
- Historii – spojrzałam na nią badawczo.
- I umiesz robić motyle z papieru?? – zrobiła ogromne ze zdziwienia oczy.
- Widzisz, czasem się rano budzę i tak sobie myślę „Co by tu dziś zrobić?”. I dziś mi się zachciało robić papierowe motyle.
- No i my też zrobimy swoje – odpowiedzieli niemal równo.
- Oczywiście, każdy będzie miał swojego. 
Produkcja ruszyła pełną parą. Bez szturchania się łokciami i wojennych okrzyków „Nie rozpychaj się na moją połowę!” oczywiście się nie obyło, ale składanie papieru w harmonijkę pochłonęło ich bez reszty. Potem wspólne formowanie skrzydeł, malowanie tułowia, główki i czułków, przyklejanie skrzydeł i gotowe:

artystyczny motyl Młodej:
                                      

dzieło Młodego:
                                      

i koślawe wypociny cioci: